வழிப்போக்கனது உலகம்

கனவுகள் விசித்திரமானவை என்றும் அவை பலவகைப் படும் என்றுமே நாம் முன்னர் கண்டிருக்கின்றோம். மேலும் தூக்கத்தில் வரும் சிந்தனைகள் என்று கனவுகளை விளக்கலாம் என்றும் கண்டிருக்கின்றோம்.இப்பொழுது அந்த கனவுகளைப் பற்றியே தான் விரிவாக காண வேண்டி இருக்கின்றது.

உடலானது தனக்குரிய ஓய்வினை உறக்கத்தின் வாயிலாக பெற்றுக் கொள்ளுகின்றது என்றே நாம் கண்டோம். அத்தகைய தூக்கத்தின் பொழுது, நம்முடைய புலன்களும் ஓய்வெடுக்கத் தான் செய்கின்றன. விழித்து இருக்கும் பொழுது நாம் அவற்றை பயன்படுத்துவதனைப் போன்று உறங்கும் பொழுது நாம் அவற்றை பயன்படுத்துவதில்லை. அதாவது நாம் உறங்கும் பொழுது ஐம்புலன்களுக்கும் பெரிதாக வேலை ஒன்றும் இருப்பதில்லை. உடல் தனது ‘தூக்க’ நிலையில் தேவையான உறுப்புக்களை மட்டும் இயக்கிக் கொண்டு ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றது.

ஆனால் கனவிலோ நம்முடைய ஐம்புலன்களையும் நாம் பயன்படுத்திக் கொண்டு சிந்தித்துக் கொண்டு தான் இருக்கின்றோம். அதாவது நாம் உறங்கும் பொழுது நம்முடைய ஐம்புலன்கள் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றன அத்துடன் நம்முடைய சிந்தனையும் தான்…ஆனால் அதே நேரம் கனவிலோ நம்முடைய ஐம்புலன்கள் மும்மூரமாக செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன அத்துடன் சிந்தனையும் தான். இதனை எவ்வாறு விளக்குவது என்றே நாம் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது நம் முன்னே ஒரு கேள்வியினை சமயங்கள் வைக்கின்றன :

உடல் ஓய்வெடுக்கின்றது சரி…ஆனால் உடலுடன் சேர்ந்து ஆன்மா ஓய்வெடுக்கின்றதா இல்லை ஆன்மாவானது எப்பொழுதும் போல் இருந்துக் கொண்டிருக்கின்றதா? இக்கேள்விக்கான விடையினை சமயங்கள், ‘ஆன்மா எப்பொழுதும் போல் தான் இருந்துக் கொண்டிருக்கின்றது’ என்றே கூறுகின்றன. அதனைத் தான் நாம் பார்க்க வேண்டி இருக்கின்றது.

அனைத்து மனிதர்களின் உடலும், நிறம்..குறைபாடுகள்…போன்ற விடயங்கள் நீங்கலாக ஒன்றைப் போலவே இயங்குகின்றது. இருதயமாகட்டும், மூளையாகட்டும், எலும்பாகட்டும்…அனைத்தும் ஒன்றைப் போலவே இருக்கின்றன. ஆகையால் தான்  ஒரு மனிதனுக்கு மற்றொரு மனிதனின் உறுப்புக்களை கொண்டு உதவ முடிகின்றது. அனைத்தும் ஒன்றைப் போன்றே இருந்தாலும் மனிதர்கள் அனைவரும் ஒன்றைப் போல் இருப்பதில்லை. இதனை நாம் அறிவோம். நம்முடைய வேறுபாடு நம்முடைய சிந்தனையில் அடங்கி இருக்கின்றது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு வகையான சிந்தனைகளைக் கொண்டிருக்கின்றோம். இங்கேயும் நமக்கு ஒரு கேள்வி இருக்கத்தான் செய்கின்றது…ஒரே மாதிரியான உடலினைக் கொண்டிருந்தும் ஏன் நம்முடைய சிந்தனைகள் வேறுபட்டு இருக்கின்றன?

இதற்கு விடையாய் நமக்கு கிட்டுகின்ற பதில் இது தான். மனிதனின் சிந்தனை அவனது சூழலிற்கு ஏற்ப மாறுகின்றது…அவன் வளர்ந்த சூழல்…அவனது சமூகம்…அவன் காணுகின்ற விடயங்கள் இவற்றினை அடிப்படையாகக் கொண்டு அவனது மூளையானது பல சிந்தனைகளைத் தோற்றுவிக்கின்றது. ஆகையால் சூழலானது ஒருவருக்கு ஒருவர் மாறுபடுவதனால் ஒருவருக்கு ஒருவர் சிந்தனையும் மாறுபடுகின்றது. அத்தகைய மாற்றத்திற்கு காரணம் மூளை தான், என்று மூளையினையே அவர்கள் அனைத்திற்குமான காரணியாக கூறுகின்றனர். இதைத் தான் நாம் கேள்விக்கு உட்படுத்த வேண்டியிருக்கின்றது.

மனிதர்கள் அனைவரின் உடலும் ஒன்றினைப் போன்றே இயங்குகின்றது. அனைவரின் இருதயமும் ஒன்றைப் போன்று தான் துடிக்கின்றது. அப்படி அது சற்று மாறித் துடித்தது என்றால் இருதயம் சரியாக வேலைப் பார்க்கவில்லை என்றும் நோய் என்றும் கூறுகின்றோம்…அதனைப் போன்றே தான் மற்ற உறுப்புக்களுக்கும்…மனிதர்களின் உடலின் வெப்பம் அனைவருக்கும் ஒன்றைப் போன்றே இருக்கின்றது…மனிதன் பாலைவனத்தில் இருந்தாலும் சரி பனி பிரதேசத்தில் இருந்தாலும் சரி…உடலின் வெப்பம் 98.4 டிகிரி தான் இருக்கின்றது. அதில் மாற்றம் ஏற்பட்டாலோ நாம் நோய் என்றும் உடல் சரியில்லை என்றும் கூறுகின்றோம். அனைத்தும் அவ்வாறு இருக்க, தோற்றத்திலும் அமைப்பிலும் அனைவருக்கும் ஒன்றினைப் போன்றே இருக்கின்ற இந்த மூளையானது மட்டும் எப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு மாதிரி வேலை செய்கின்றது? அதன் இயக்கமும் ஒன்றினைப் போன்று தானே இருக்க வேண்டும்? ஏழ்மையான சூழலில் ஒருவன் இருந்தாலும் பணம் மிகுந்த சூழலில் ஒருவன் இருந்தாலும் அவனுடைய உடலின் மற்ற பாகங்கள் எவ்வாறு ஒன்றைப் போல் வேலை செய்கின்றனவோ அதனைப் போன்று தானே அவனுடைய மூளையும் ஒன்றினைப் வேலை செய்ய வேண்டும்? அதனை விடுத்து அது மட்டும் ஏன் வெவ்வேறு சிந்தனைகளை உருவாக்குகின்றது?

சரி ஒரு உதாரணத்திற்கு விலங்குகளை எடுத்துக் கொள்வோம்…அவைகளுக்கும் மூளை இருக்கத்தான் செய்கின்றது. ஆனால் ஆச்சர்யவசமாக அவைகள் அனைத்தின் மூளையும் ஒன்றினைப் போன்றே தான் வேலை செய்கின்றது. அதாவது அனைத்து சிங்கங்களும் ஒன்றினைப் போல் தான் சிந்திக்கின்றன. அவற்றின் சிந்தனைகள் மாறுவதில்லை. எந்தொரு சிங்கமும் அமைதிக்காக தியானம் செய்வதோ அல்லது மற்ற விலங்குகள் அனைத்திற்காகவும் உழைத்து தன்னுடைய வாழ்வினைத் தியாகம் செய்வதோ இல்லை. அதனைப் போன்றே அனைத்து புலிகளின் சிந்தனையும் ஒன்றினைப் போன்றே இருக்கின்றது. ஒரு புலியின் நடவடிக்கையினை வைத்தே மற்ற புலிகளின் குணங்களை நாம் கணித்து விடலாம். இதனைப் போன்றே தான் மற்ற பறவை இனங்கள் விலங்கினங்கள் என்று அனைத்திற்கும் இருக்கின்றது. அவைகள் அனைத்திற்கும் மூளை இருக்கின்றது. அவைகளின் மற்ற உடல் உறுப்புக்கள் எவ்வாறு ஒன்றினைப் போல் வேலை செய்கின்றதோ அதனைப் போன்றே தான் அவற்றது மூளையும் வேலை செய்கின்றது.

இந்நிலையில் எதனை வைத்து மனிதனின் மூளை மட்டும் ஒருவருக்கொருவர் வித்தியாசமாக செயல்படுகின்றது என்று கூறுவதனை நம்மால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியும்? அனைத்து மூளையும் ஒன்றினைப் போன்றே இருக்கக் கூடிய நிலையில் அனைத்து சிந்தனைகளும் ஒன்றினைப் போன்றே அல்லவா இருக்க வேண்டும். ஏன் அவ்வாறு இல்லாது சிந்தனைகள் மாறுகின்றன…மேலும் மாறிக் கொண்டே ஏன் அவை இருக்கவும் செய்கின்றன?

இந்த கேள்விக்கு விடையினை நாம் தேடினோம் என்றால் விடையாய் வருவது ‘மனிதனின் மூளையின் செயல்பாடு ஒன்றாகத் தான் இருக்கின்றது ஆனால் அதனை பயன்படுத்தும் ஆன்மா தான் அதனை பல்வேறு விதமாக பயன்படுத்துகின்றது, அதன் விளைவாகத் தான் அத்தனை வேறுபாடுகள் இங்கே நிகழப் பெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன’ என்பது தான். அந்த ஆன்மா தான் மனிதனுக்கு சுயமாக/சுதந்திரமாக சிந்திக்கும் ஆற்றலினை வழங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது.

மிருகங்களின் சிந்தனைகள்  வரையறைக்குள் கட்டுப்படுத்தப்பட்டு இருக்கின்றன. அதனால் தான் ஒரு சிங்கத்தால் சிங்கமாக மட்டுமே இருக்க முடியும்…ஒரு கிளியால் கிளியாக மட்டுமே இருக்க முடியும்…அவற்றின் மூளையும் அவை அவ்வாறு இருப்பதற்கு மட்டுமே பயன்படும். அவற்றிற்கு வேறு சுதந்திரம் கிடையாது. அதனால் தான் ஒரு புலியினை நன்கு கவனித்தாலே நம்மால் அனைத்து புலிகளின் இயல்பினையும் கணிக்க முடிகின்றது. ஏன் என்றால் அவை அனைத்தின் இயல்பும் ஒன்றாகவே தான் இருக்கும். வேறு எப்படியும் அவற்றால் இருக்க முடியாது. ஒரு புலியின் மூளை அதனை ஒரு புலியாகவே தான் வைத்திருக்கும்.

ஆனால் மனிதனின் சிந்தனையோ எந்தொரு வரையறைக்குள்ளும் கட்டுப்பட்டு இருப்பதில்லை….அவனுக்கு சுதந்திரம் இருக்கின்றது…அந்தச் சுதந்திரத்தினை அவனுக்கு அவனது ஆன்மாவானது வழங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது. அந்த சுதந்திரத்தினை மனிதனானவன் பயன்படுத்திக் கொள்ளுகின்ற விதத்தினில் தான் அனைத்து வேறுபாடுகளும் அடங்கி இருக்கின்றன. சரி இருக்கட்டும்…சும்மா ஆன்மா ஆன்மா என்று கூறி விட்டால் போதுமா? அந்த ஆன்மா என்ற ஒன்று இருப்பதற்கு சான்றுகள் எங்கே? என்ற கேள்விகளுக்கு விடையாய் தான் கனவுகள் இருக்கின்றன.

ஏனென்றால் நம்முடைய கனவுகளில் சிந்தித்துக் கொண்டும் ஐம்புலன்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டும் உலாவிக் கொண்டிருப்பது ஆன்மா தான்…!!!

அதனையே இப்பொழுது காணலாம்…!!!

பி.கு:

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

நாம் இது வரை கண்டு வந்திருப்பவைகளை சற்று சுருக்கமாக காண்பது நலமாக என்றே எண்ணுகின்றேன்.

மரணத்திற்குப் பின்னர் ஒன்றுமே இல்லை என்றே அறிவியல் கூறுகின்றது. மரணம் என்பது முடிவல்ல, அதற்கு பின்னும் வேறு ஏதோ ஒன்று இருக்கின்றது என்றே சமயங்கள் கூறுகின்றன. இவ்விரண்டு கூற்றுகளில் அறிவியலின் கூற்றினைப் பற்றியே நாம் இது வரை கண்டு இருக்கின்றோம். வாழ்வின் சில விடயங்களுக்கு எவ்வாறு இன்றைய ஐரோப்பிய அறிவியலினால் பதில் அளிக்க முடியாது இருக்கின்றது என்பதனையும் நாம் மேலோட்டமாக கண்டு இருக்கின்றோம். அதாவது,

தம்மைத்தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ளும் ஆற்றலினை உடைய செல்கள் எதனால் அவ்வாற்றலினை இழக்கின்றன? என்பதனைக் போன்ற கேள்வியிற்கும்

கனவுகள் எதனால் உருவாகின்றன? ஏன் உருவாகின்றன? அவற்றின் அர்த்தம் யாது? என்பன போன்ற கேள்விகளுக்கும் இன்று வரை அறிவியலால் தகுந்த பதிலினைத் தர முடியாமல் தான் இருக்கின்றது. பிற்காலத்தில் அதனால் அக்கேள்விகளுக்கு விடையினைத் தர முடியுமா? அதனை நாம் பொறுத்திருந்து தான் காண வேண்டி இருக்கின்றது. எனவே இப்போதைக்கு மரணத்திற்குப் பின்பு ஒன்றுமே இல்லை என்ற அறிவியலின் கூற்றினை நாம் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. சரி…இப்பொழுது நாம் சமயங்களின் கூற்றினை காண்போம்.

மரணத்தினை சமயங்கள் எவ்வாறு விளக்குகின்றன என்று கண்டோமே என்றால் ‘உயிர்/ஆன்மா’ என்ற ஒன்று எப்பொழுது உடலினை விட்டு நீங்குகின்றதோ அப்பொழுது மரணம் நிகழ்கின்றது என்றே சமயங்கள் கூறுகின்றன (இங்கே உயிரும் ஆன்மாவும் ஒன்றா அல்லது இரண்டும் வேறா என்ற கேள்விகளும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன…ஆனால் அவை இந்த பதிவிற்கு முக்கியம் இல்லாததால் அந்த விடயத்தினைப் பற்றி நாம் இங்கே காண வேண்டியதில்லை). அதாவது உயிர் என்ற ஒன்று இருக்கும் வரை உடலானது இயங்கிக் கொண்டே இருக்கின்றது. எப்பொழுது உயிரானது பிரிகின்றதோ அப்பொழுது உடலானது அழிகின்றது. இது தான் சமயங்கள் தரும் விளக்கம் ஆகும். இதனைச் சற்று விரிவாக காண்போம்.

நமது உடலானது செல்களால் உருவாகி இருக்கின்றது. அப்படி செல்களால் உருவாகி இருக்கின்ற உடலினை உயிரானது இயக்கிக் கொண்டிருக்கின்றது. உடலின் இயக்கம் முழுக்கவே உயிரினைச் சார்ந்து இருக்கின்றது. அணுக்களின் இயங்கும்/புதுப்பித்துக் கொள்ளும் தன்மை உயிரின் மூலமாகவே சாத்தியப்படுகின்றது. ஆகையால் தான் உயிர் எப்பொழுது பிரிகின்றதோ அப்பொழுது உடலினது இயக்கம் (அணுக்களின் புதுப்பித்துக் கொள்ளும்/இயங்கும் தன்மை) நின்று போய் உடல் தனது அழிவினைச் சந்திக்கின்றது.

இதனால் தான், அணுக்கள் அனைத்தும் புதிதாக இருக்கக்கூடிய உடலினை ஒரு இளைஞர் பெற்று இருந்தாலும், எப்பொழுது உயிர் அவரை விட்டு பிரிகின்றதோ அப்பொழுது அவர் மரணமடைகின்றார். அவருடைய உடலில் அனைத்தும் சரியாக இருக்கின்றன…இருந்தும் அவற்றை இயக்கக் கூடிய ஆற்றல், அதாவது உயிர் அங்கே இல்லை. எனவே அவர் மரணமடைகின்றார். அதனால் தான் இறந்த ஒருவருக்கு அறிவியல் எந்த பாகத்தினை மாற்றினாலும் அவரால் உயிர்த்தெழ முடிவதில்லை. காரணம் அறிவியலால் பாகங்களை வழங்க முடியும்..ஆனால் அந்த பாகங்களை இயக்கக் கூடிய உயிரினை வழங்க முடியாது. சரி இருக்கட்டும். உடலினை உயிர் இயக்குகின்றது என்றே நாம் கண்டிருக்கின்றோம். ஆனால் இதனை அனைவரும் நம்ப வேண்டும் என்பதில்லை. சிலர் நிச்சயமாக இக்கூற்றினை மறுக்கத் தான் செய்வர்.

‘உயிர் என்ற ஒன்று இருக்கின்றது என்று நீங்கள் சொல்லுகின்றீர்கள்…ஆனால் அதனை நாங்கள் எப்படி நம்புவது? அணுக்கள் இயங்குகின்றன என்று நாங்கள் கூறுகின்றோம்…அதனை உங்களுக்கு நாங்கள் காட்டவும் செய்கின்றோம்…அவை ஏன் இயங்காது போகின்றன என்பதனைக் குறித்து நாங்கள் ஆராய்ச்சி செய்துக் கொண்டிருக்கின்றோம்…பிற்காலத்தில் அதனையும் நாங்கள் கண்டறியலாம். ஆனால் உடலுக்கு அப்பாற்பட்டு உயிர்/ஆன்மா என்ற ஒன்று இருக்கின்றது என்று நீங்கள் சொல்வதனை எவ்வாறு நம்ப முடியும்?’ என்றே அவர்கள் கேள்விகளும் எழுப்பக் கூடும். அக்கேள்விக்கும் விடையினை நாம் தேட வேண்டி தான் இருக்கின்றது.

உயிருள்ள மனிதன் ஒருவனுக்கும் உயிரற்ற ஒருவனுக்கும் இடையில் உள்ள வேறுபாட்டினை நம்மால் அறிந்துக் கொள்ள முடிகின்றது. அனைவராலும் அதனை அறிந்துக் கொள்ள முடியும் தான். மரணம் என்ற ஒன்று (அதாவது உயிரானது பிரிந்துச் செல்லுகின்ற நிகழ்வானது) அவ்வேறுபாட்டினை நமக்கு தெளிவாக உணர்த்துகின்றது தான். ஆனால், மரணத்தின் மூலமாக அல்லாது, வேறு வகையில் உயிர்/ஆன்மா என்ற ஒன்று இருப்பதனை நம்மால் அறிந்துக் கொள்ள முடியுமா? என்றே நாம் இப்பொழுது காண வேண்டி இருக்கின்றது. ஏனென்றால் மரணத்திற்குப் பின் என்ன இருக்கலாம் என்று கூறுவதனை அனுபவித்துப் பார்க்காத வரையில் உண்மையானது என்னவென்பதனை எவராலும் உறுதியாக கூறவோ நம்பவோ முடியாது.

அதாவது ஒருவன் தனது மரணத்திற்குப் பின்னர் தீர்ப்பு நாளிற்காக காத்து இருப்பான் என்றே நம்பி இருக்கலாம்…மற்றொருவன் மறுபிறவியில் நம்பிக்கையினைக் கொண்டிருக்கலாம்…ஆனால் அவற்றை அவன் அனுபவிக்காத வரை அவை வெறும் நம்பிக்கைகளாகத் தான் இருக்க முடியும். அவை நடக்கலாம், நடக்காமலும் போகலாம். மரணமடைந்த பின்னர் எவராவது வந்து சொல்லிவிட்டுச் சென்றால் தான் நம்மால் அதனை அறிந்துக் கொள்ள முடியும். எனவே மரணத்தினை மட்டுமே வைத்து உயிர் என்ற ஒன்று இருக்கின்றது என்று கூறுவது போதுமானதாக இருக்காது. எனவே வேறு எவ்வழியிலாவது, ஒரு மனிதன் தான் உயிருடன் இருக்கும் பொழுதே, உடலினைத் தவிர்த்த வேறொன்று தன்னிடம் இருக்கின்றது என்பதனை அறிய முடியுமா என்றே நாம் இப்பொழுது காண வேண்டி இருக்கின்றது.

அப்படி அறிய முடியுமா என்ற கேள்விக்கு ‘ஆம்…’ என்றே விடையினை அளித்துக் கொண்டிருக்கின்றன கனவுகள்….!!!

மீண்டும் கனவு காண்போம்…!!!

தொடரும்…!!!

பி.கு:

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

சென்ற பதிவினில் உடல் தனக்குரிய ஓய்வினை தூக்கத்தின் மூலமாக பெற்றுக் கொள்ளுகின்றது என்று கண்டோம். அதே நேரம் உடலின் சக்தியினை மீறக்கூடிய வண்ணம் மனம் என்ற ஒன்றும் இருக்கத்தான் செய்கின்றது என்றும் கண்டோம். இப்பொழுது அந்த மனதினைத் தான் நாம் காண வேண்டி இருக்கின்றது.

மனம் என்றால் என்ன? அது நமது உடலில் எங்கே இருக்கின்றது? எளிதானதாக தோன்றக் கூடிய இந்தக் கேள்விகளுக்கு விடைகள் எளிதாக கிடைப்பதில்லை தான். இங்கே அறிவியலானது மனதிற்கு தர முயன்றுக் கொண்டிருக்கும் விளக்கங்களை நாம் காண வேண்டியதில்லை என்றே எண்ணுகின்றேன். எனவே மனதினை நம்முடைய பார்வையில் இருந்தே நாம் காண முற்படலாம். அதற்கு நாம் ஒரு எடுத்துக்காட்டினை எடுத்துக் கொள்வது நலமாக இருக்கும் என்றே எண்ணுகின்றேன். அதுவும் என்னுடைய கனவுகளின் மூலமாக விளக்க முற்படுவது இன்னும் எளிதாக இருக்கும் என்றே எண்ணுகின்றேன்.

நான் சிறுவனாக இருந்த பொழுது பேய்களுக்கு அஞ்சுவேன். நிச்சயமாக வேறு யார் சொல்லியோ அல்லது பேய்களைப் பற்றிய படம் ஏதோ ஒன்றினை கண்டதினால் தான் பேய்கள் என்ற ஒன்றினைப் பற்றிய எண்ணமானது என்னுடைய மனதினில் பதிந்து இருக்க வேண்டும். அப்பொழுது ஒரு சில கனவுகளும் வரும்…நான் வசித்து வந்த வீதியில் பேய்கள் மறைந்து இருக்கும்…அவை என்னையும் எனது குடும்பத்தினரையும் துரத்தும்…நான் அஞ்சி ஓடுவேன்…தொலைவில் ஒரு சந்து இருக்கும்…அதனில் சென்று விட்டால் பேய்களிடம் இருந்து தப்பி விடலாம் என்றே நான் அக்கனவினில் நம்பிக் கொண்டிருப்பேன்…அவ்வாறே நான் அந்த சந்தினில் நுழைந்தவுடன் நான் தப்பிக்கவும் செய்வேன். அத்துடன் அந்த கனவும் முற்றுப் பெறும்.

இங்கே நாம் காண வேண்டிய விடயம் என்னவென்றால், அக்கனவினில் நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளை நான் எங்கேயும் கண்டு இருந்து இருக்க வாய்ப்பே இல்லை. அவற்றினை நான் சிந்தித்து இருக்கவும் முடியாது. அப்படி இருக்க அந்த நிகழ்வுகள் என்னுடைய மூளையினில் பதிந்து இருக்கவும் வாய்ப்பில்லை. ஆனால் என்னுடைய கனவினில் நான் அந்நிகழ்வுகளைக் கண்டேன்…கண்டேன் என்று சொல்வதனை விட அந்த நிகழ்வுகளில் நான் இருந்துக் கொண்டு இருந்தேன்…அக்கனவினில் நான் பேய்களைக் கண்டேன்…அவற்றை நம்பினேன்…அவற்றிடம் இருந்து ஓடினேன்…எனது இதயமானது துடித்துக் கொண்டிருந்ததை உணர்ந்தேன்…அவற்றிடம் இருந்து எப்படித் தப்பிப்பது என்று சிந்தித்துக் கொண்டும் இருந்தேன்… அனைத்தையும் நான் செய்துக் கொண்டிருந்தேன். அதாவது ஏற்கனவே நிகழ்ந்த நிகழ்வொன்றினை, ஒரு திரைப்படத்தினை மீண்டும் கான்பதனைப் போன்று நான் கண்டு கொண்டிருக்கவில்லை…மாறாக நிகழ்ந்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு நிகழ்வினில் நானே வாழ்ந்துக் கொண்டிருந்தேன். இது எதனால் சாத்தியமாயிற்று?

மூளையினாலா? விழித்து இருக்கும் பொழுது தானே ஒரு மனிதனால் எதனையும் செய்யவோ அல்லது அறியவோ முடியும். அந்நிலையில் நான் உறங்கிக் கொண்டிருக்கின்ற பொழுது என்னால் எப்படி என்னுடைய மூளையினை பயன்படுத்தி இருக்க முடியும்? அல்லது என்னுடைய மூளையானது என்னுடைய உதவி இல்லாமலேயே இயங்கிக் கொள்ளும் தன்மையினைப் பெற்று இருக்கின்றதா? சரி என்னுடைய உதவி இல்லாமலேயே மூளையானது சிந்தித்து கனவினை உருவாக்குகின்றது என்றால், அந்த கனவினில் பயந்து ஓடிக் கொண்டே எவ்வாறு தப்பிப்பது என்று மூளையினை பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் அந்த சிறுவன் யார்? அவன் பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் மூளை எந்த மூளை? பின்னர் விழித்து எழுந்தவுடன் நடந்தவை அனைத்தும் கனவு தான் என்று உறுதிப்படுத்துவது எந்த மூளை?

இந்த கேள்விகளுக்கு எவ்வாறு நாம் விடையினை கூறுவது? செல்களால் ஆன மூளை ஒன்று, தானாக ஒரு கனவினை உருவாக்குகின்றது. பின்னர் அக்கனவினை உண்மை என்றே அது நம்பவும் செய்து தப்பிக்க சிந்திக்கவும் செய்கின்றது. பின்னர் விழித்து எழுந்த பின்னர் நடந்தது உண்மை அல்ல ஒரு கனவு என்றே அது அறிந்து கொள்ளுகின்றது. இதில் அர்த்தம் ஏதேனும் இருக்கின்றதா?

உடலானது உறங்கும் பொழுது மூளையானது உறங்குவதில்லை. அந்நிலையில் உறங்குவதும் விழித்து எழுவதும் மூளைக்கு தொடர்பில்லாத ஒன்று. உறங்கும் பொழுதும் விழித்து இருக்கும் பொழுதும் எப்படி இதயமானது துடித்துக் கொண்டே இருக்கின்றதோ அப்படியே தான் மூளையும் இயங்கிக் கொண்டே தான் இருக்கின்றது. அந்நிலையில் தூங்கும் பொழுது கனவினை உண்மை என்று நம்பியது என்றும் எழுந்தவுடன் அது பொய் என்று அறிந்தது என்றும் நாம் மூளையினைப் பற்றி கூறினோம் என்றால் அது பொருத்தமில்லாத ஒன்றாகத் தான் இருக்கும்.

இந்நிலையில் தான் நாம் அக்கேள்விகளுக்கு வேறு ஏதேனும் பொருத்தமான விடைகள் இருக்கின்றனவா என்றே காண வேண்டி இருக்கின்றது. அதாவது நான் உறங்கிக் கொண்டு இருக்கின்றேன்…ஆனால் அதே நேரம் நான் கனவிலும் உலாவிக் கொண்டு சிந்தித்துக் கொண்டு இருக்கின்றேன்…இந்நிலையில் உறங்கிக் கொண்டிருப்பது  நானா அல்லது கனவினில் உலாவிக் கொண்டிருப்பது யார்? நான் யார்? என்ற அந்த கேள்விக்கே விடையினை நாம் தேட வேண்டி இருக்கின்றது. அதற்கு நாம் வேறு ஒரு கனவினைக் பற்றி காண்பது உதவியாக இருக்கும்…!!! பொதுவெளிகளில் கருத்துக்களைக் கூறும் பொழுது, சுய அனுபவங்களின் வாயிலாக அல்லாது அனைவருக்கும் பொதுவாக இருக்கும் விடயங்களின் அடிப்படையிலேயே விளக்கங்களை அளிப்பது தான் பொதுவாக எப்பொழுதும் சரியானதொன்றாக இருக்கும்…ஆயினும் சில நேரங்களில் வேறு வழி இல்லாது போய் விடத் தான் செய்கின்றது. காரணம் மற்ற அனைத்தையும் விட அனுபவங்களே மிகுந்த திறமை வாய்ந்த ஆசான்களாக இருக்கின்றன. சரி..இப்பொழுது நாம் மற்றுமொரு கனவினையே காண வேண்டி இருக்கின்றது. இதுவும் என்னுடைய ஒரு அனுபவம் தான்.

அது 2010 ஆம் வருடம். நான் ஹைதராபாதில் பணி செய்து வந்துக் கொண்டிருந்த காலம். மேலும் கால்பந்து உலகக்கோப்பை நடந்துக் கொண்டிருந்த காலம் வேறு…எனக்கு கால்பந்தில் சிறிது ஆர்வம் அதிகம்…ஆனால் கால்பந்து போட்டிகளை காண முடியாதொரு சூழ்நிலை…காரணம் அனைத்துப் போட்டிகளும் நள்ளிரவில் நடைப்பெற்றுக் கொண்டிருந்தன…மேலும் எனது அறையில் இருந்த தொலைகாட்சியில் அந்த போட்டிகள் தெரியவும் செய்யாது. அந்நிலையில் பிரேசில் அணிக்கும் வடகொரியா அணிக்கும் இடையில் போட்டி நடைபெறவிருந்த இரவில் நான் ஒரு கனவு கண்டேன்…கொஞ்சம் விசித்திரமான கனவு தான். அந்த கனவினை விவரிக்க என்னால் முடியவில்லை ஆகையால் கீழே இருக்கும் படத்தினைக் காணவும்.

அதில் வழக்கமாக இருக்கும் கோல்போஸ்டினைப் போல் இல்லாது ஒரு பக்கம் இருக்கும் கோல்போஸ்ட் வேறு மாதிரி இருந்தது. அப்படி இருக்கும் கோல்போஸ்டினில் ஒருவன் கோல் போடுவதைப் போல் அந்த கனவு இருந்தது. காலையில் எழுந்த பொழுது அந்த கனவானது தெளிவாக நினைவில் இருந்தது…கூடவே 2-1 என்ற கோல் கணக்கில் பிரேசில் வெற்றி பெற்றது என்ற எண்ணமும் தான். எவ்வாறு அந்த கோல் கணக்கும் செய்தியும் என் நினைவிற்கு வந்தது என்று எனக்குத் தெரியாது. எழுந்தவுடன் மீண்டும் கனவு கண்ட அந்த கோலினைப் பற்றி சிந்தித்துப் பார்க்கின்றேன்…சிரிப்பு தான் வந்தது…’கனவே டே…அது எப்படி ஒரு கோல் போஸ்ட் அப்படி திரும்பி இருக்கும்…அதுல எப்படி ஒருத்தன் கோல் போடுறான்…நல்ல கனவு’ என்று எண்ணிக் கொண்டே, போட்டியின் விவரங்களை அறிந்துக் கொள்வதற்காக தொலைக்காட்சியை போடுகின்றேன். செய்தி தொலைகாட்சியினில் பிரேசில் 2-1 என்ற கோல் கணக்கில் வென்றது என்று கூறிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். ‘என்னடா…எப்படி’ என்று எண்ணிக் கொண்டிருப்பதற்குள், அவர்கள் காண்பித்த ஒரு கோல் என்னை மிரளத் தான் வைத்தது. நான் கனவு கண்டிருந்ததைப் போன்றே ஒருவன் (மைகான்) ஒரு கோலினைப் போட்டிருந்தான் (அதனைக் காண ‘maicon goal vs north korea 2010 world cup’ என்று யூடுப் அல்லது கூகிளில் தேடவும்) . எனது கனவிற்கும் அந்த கோலிற்கும் இருந்த ஒரே வித்தியாசம் அந்த கோல் போஸ்ட் மைதானத்தில் சரியாக இருந்தது மட்டும் தான்.

என்னாலேயே என்னை நம்ப முடியவில்லை…எப்படி இது சாத்தியமாயிற்று…ஏன் சாத்தியமாயிற்று? தெரியவில்லை. இருந்தும் அது அத்தகைய முதல் நிகழ்வும் இல்லை…இறுதி நிகழ்வும் இல்லை. மேலும் பலருக்கும் இத்தகைய அனுபவங்கள் வாய்க்கப்பட்டு தான் இருக்கின்றது. இங்கே தான் அறிவியல் பதிலளிக்க முடியாமல் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கின்றது. ஒரு மனிதனால் தன்னுடைய ஐம்புலன்களைக் கொண்டு எவற்றை அறிய முடியுமோ அதனை மட்டும் தான் அவனால் அறிய முடியும்…அனைத்தும் அவனது மூளையினைச் சார்ந்தே இருக்கின்றது என்றுக் கூறும் அறிவியலால், இதனை எவ்வாறு விளக்க முடியும்?

முடியாது..நிச்சயம் முடியாது.

ஆகையால் வெறும் செல்களின் சேர்க்கை தான் மனிதன் என்றும், செல்கள் தம்மைத்தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ள முடியாது செயல் இழக்கின்ற நிலை தான் மரணம் என்றும் அறிவியல் கூறும் கூற்றுக்களை நாம் மறுக்க வேண்டி இருக்கின்றது.

ஆனால் மறுத்தல் மட்டுமே இங்கு போதாது…மாறாக மேலே நாம் கண்ட நிகழ்வுகளுக்கு விளக்கமும் அளிக்க/தேட வேண்டிய கடமை நமக்கு இருக்கத் தான் செய்கின்றது. ஏனென்றால் வெறும் செல்களின் கூட்டு அல்லவே நாம்…எனவே தேடலாம்…!!!

தொடரும்…!!!

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

கனவுகள்….இப்பொழுது இவற்றைப் பற்றியே தான் நாம் காண வேண்டி இருக்கின்றது. ஆனால் அதற்கு முன்னர் ஒன்றினைக் கூறிக் கொள்ள விரும்புகின்றேன். இப்பதிவுகள் சிந்திக்கத் தூண்டுவதற்கும், கருத்துக்களை அறிந்துக் கொள்வதற்கும், அனுபவங்கள் மூலமாக பெற்ற விடயங்களை உங்களுடன் பகிர்ந்துக் கொள்வதனையும் மட்டுமே தங்களுடைய இலக்காக கொண்டு இருக்கின்றன. மாறாக கண் மூடித் தனமாக நான் சொல்வது மட்டும் தான் உண்மை என்று பிறரை நம்பச் செய்யும் நோக்கம் இங்கே கிடையாது. நானும் கற்றுக் கொண்டு தான் இருக்கின்றேன்…எனவே கேள்விகளும் கருத்துக்களும் வரவேற்கப்படுகின்றன. சரி இருக்கட்டும் இப்பொழுது கனவுகளைப் பற்றியே நாம் காண்போம்.

கனவுகள் சற்று விசித்திரமானவை தான். சில கனவுகள் மிகவும் துல்லியமாக விவரங்களைக் கொண்டிருக்கும். அதே நேரத்தில் வேறு சில கனவுகளோ நம்ப முடியாத விடயங்கள் பலவற்றைக் கொண்டு அமைந்திருக்கும். சில கனவுகள் நாம் தூங்கி எழுந்தாலும் கூட நம்முடைய நினைவினில் இருந்துக் கொண்டே இருக்கும்…வேறு கனவுகளோ நாம் விழித்து எழுந்தவுடன் முற்றிலுமாக மறந்து போய் இருக்கும்…மேலும் ஒரு சில கனவுகளில் ஒரு கனவுக்குள்ளேயே நாம் மற்றொரு கனவினைக் காண்பதாக கனவு கண்டுக் கொண்டிருப்போம். இவ்வாறு பல வகையான கனவுகள் இருக்கத் தான் செய்கின்றன. அதனை நம்மில் பலரும் பல நேரங்களில் அறிந்து/உணர்ந்து இருப்போம். அதில் நமக்கு எவ்விதமான சந்தேகமுமில்லை. ஆனால் ஏன் கனவுகள் இருக்கின்றன? அவற்றின் பயன் என்ன? என்கின்ற கேள்விகளில் தான் நமக்கு பலவிதமான சந்தேகங்கள் இருக்கின்றன. சரி, நமக்கு சந்தேகங்கள் ஏதேனும் இருந்தால் முதலில் அறிவியலானது அச்சந்தேகங்களுக்கு என்ன விடையினை அளிக்கின்றது என்பதனை காண்பதுதானே முறையாக இருக்கும்.

கனவுகளைப் பற்றி அறிவியலால் தெளிவாக விளக்க முடியாத ஒரு நிலை தான் இன்று வரை நிலவிக் கொண்டிருக்கின்றது. ‘அனைத்தும் மூளையினைச் சார்ந்தே இருக்கின்றது’ என்பதே அறிவியல் பொதுவாக கொடுக்கும் விடையாக இருக்கின்றது. அதாவது ஒரு மனிதனானவன் உறங்கும் பொழுது அவனுடைய உடல் உறுப்புக்கள் உறங்குவதில்லை…அவை எப்பொழுதும் போல் இயங்கிக் கொண்டே தான் இருக்கின்றன. அந்நிலையில் அவன் உறக்கத்தில் இருக்கும் பொழுது அவனுடைய மூளையானது தொடர்ந்து இயங்கிய வண்ணம், அவன் அதுவரை கண்டிருந்த காட்சிகள் போன்றவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு எப்படியோ கனவுகளை உருவாக்குகின்றது. இது தான் அறிவியலின் பொதுவான கூற்றாக இருக்கின்றது. மேலும், கனவுகள் ஏன் வருகின்றன…அவற்றுக்கு ஏதேனும் காரணம்/பலன் இருக்கின்றதா? என்பனவற்றைப் பற்றிய சந்தேகங்கள் ஐரோப்பிய அறிவியலுக்கும் இருக்கத்தான் செய்கின்றது. துல்லியமான ஒரு பதிலினை அதனால் இன்று வரை தர முடியவில்லை. ஐரோப்பிய அறிவியலினை குறை கூற வேண்டும் என்பதற்காக இதனை நான் கூறவில்லை. மாறாக அது தான் உண்மையான நிலையாக இருக்கின்றது. சரி இருக்கட்டும்…இப்பொழுது அச்சந்தேகங்களுக்கு விடையென்று ஏதேனும் இருக்கின்றனவா என்றே நாம் காண வேண்டி இருக்கின்றது.

கனவென்றால் என்ன? உறக்கத்தில் வருகின்ற சிந்தனைகள் என்று நாம் கனவினை விளக்கலாம் அல்லவா. இந்நிலையில் கனவினைப் பற்றி நாம் காண வேண்டும் என்றால் முதலில் நாம் உறக்கத்தினைப் பற்றியும் சிந்தனைகளைப் பற்றியுமே காண வேண்டி இருக்கின்றது. முதலில் உறக்கத்தினைப் பற்றியே காணலாம்.

உறக்கம் என்பது உடலின் ஒரு செயல்பாடு. நம்முடைய வாழ்வினில் நாம் இரண்டு வகையான வேலைகளைச் செய்ய வேண்டி இருக்கின்றது. ஒன்று உடல் ரீதியான வேலைகள்…மற்றொன்று மன ரீதியான வேலைகள். இந்த இரண்டு வகையான வேலைகளைச் செய்வதற்கான ஆற்றல் நம்மிடமே இருக்கின்றது. உடல் ரீதியான வேலையினை அதிகம் செய்பவர்களுக்கு உடல் ரீதியான ஆற்றல் அதிகமாக செலவாகின்றது. அதனைப் போன்றே மன ரீதியான வேலையினை அதிகம் செய்பவர்களுக்கு மன ரீதியான ஆற்றல் அதிகமாக செலவாகின்றது.

ஆனால் ஒரு உடலால் தொடர்ந்து ஒரு மனிதனுக்கு தேவையான ஆற்றலினை தடையில்லாது வழங்கிக் கொண்டிருக்க முடியாது. அதற்கும் ஓய்வு வேண்டும். அந்த ஓய்வு தான் உறக்கம். உறக்கத்தின் பொழுது, ஒரு உடலானது, முக்கியமான சில செயல்பாடுகளைத் தவிர மற்ற பல செயல்பாடுகளுக்காக செலுத்தப்படும் ஆற்றலினைக் குறைத்துக் கொண்டு தனக்குத் தேவையான ஓய்வினையும் ஆற்றலினையும் சேமித்துக் கொள்ளுகின்றது. அதாவது தன்னைத்தானே அது சீர் செய்துக் கொள்ளுகின்றது. அதனால் தான் நாம் நன்றாக தூங்கி எழுந்தவுடன் புத்துணர்ச்சியினை உணருகின்றோம். அதனால் தான் இன்றைய மருத்துவர்களும் கூட இரத்தப் பரிசோதனைக்கு ஒருவரை அதிகாலையில் தூங்கி எழுந்தவுடன் வரச் சொல்லுகின்றனர். ஏனென்றால் அப்பொழுது தான் உடலானது அதன் உண்மையானத் தன்மையுடன் இருக்கும். எனவே உறக்கம் என்பது ஒரு உடலானது தனக்குத் தானே எடுத்துக் கொள்ளும் ஒரு ஓய்வு ஆகும். ஒருவருக்கு அடிக்கடி உறக்கம் வருகின்றது என்றாலோ அல்லது ஒருவிதமான தளர்ச்சியினை உணர்ந்தாலோ அவருடைய உடலுக்கு போதுமான ஆற்றல் கிட்டவில்லை என்றே அர்த்தமாகும். சரி இருக்கட்டும்…உறக்கம் என்பது உடலுக்குரிய ஓய்வு என்றே நாம் கண்டு இருக்கின்றோம்.

ஆனால் உடல்ரீதியான உழைப்பினை மட்டுமே ஒருவன் கொண்டிருப்பதில்லை. மன ரீதியான உழைப்பினையும் ஒருவன் கொண்டு தான் இருக்கின்றான். உடல் ரீதியான உழைப்பிற்கு உறக்கத்தின் மூலமாக நம்முடைய உடலானது ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளுகின்றது. ஆனால் மன ரீதியான உழைப்பிற்கு/குழப்பத்திற்கு எதன் மூலமாக ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளுவது?

நமக்கே தெரியும்….நாம் அதிகமாக அலைந்திருந்தாலோ அல்லது உடல் வேலையினைச் செய்திருந்தாலோ நாம் விரைவில் உறங்கி விடுவோம். ‘அடிச்சிச் போட்டாப்ல தூங்குறான்’ என்றே கூறவும் செய்வர். ஆனால் அதே சமயம் உடல் உழைப்பு கம்மியாக இருந்து மன உளைச்சல் அல்லது மன ரீதியான சிந்தனைகள்/வேலைகள் அதிகமாக இருந்தது என்றால் நம்மால் உறங்க முடியாது. அதனால் தான் மன ரீதியான குழப்பங்கள் உடையவர்களுக்கு தூக்க மாத்திரைகள் தேவைப்படுகின்றன. மேலும் தூக்க மாத்திரைகள் அனைத்து மக்களுக்கும் வேலை செய்கின்றனவா என்றால், இல்லை என்று தான் பதில் வரும். காரணம் மனமானது உடலினை விட மிகுந்த வலிமையினைப் பெற்று இருக்கின்றது. அதனால் தான் உடலினை உறங்க வைக்கக் கொடுத்திருக்கும் மருந்தினை மீறியும் மனமானது சில நேரங்களில் இயங்கிக் கொண்டே இருக்கின்றது. அத்தகைய மனதினைப் பற்றித் தான் நாம் காண வேண்டி இருக்கின்றது.

காண்போம்!!!

பி.கு:

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

நமது உலகமானது ஒரு முப்பரிமாண உலகம். ஒரு இடத்தினில் நாம் நின்றுக் கொண்டு இருக்கின்றோம் என்றே வைத்துக் கொள்வோம். நம்மால் அந்த இடத்தில் இருந்துக் கொண்டு மேல் நோக்கி குதிக்க முடிகின்றது. முன்னால் நடந்து செல்ல முடிகின்றது. ஓரமாக நகரவும் முடிகின்றது. இவ்வாறு நம்மால் அந்த முப்பரிமாணங்களுள் பயணிக்க முடிகின்றது. நம்முடைய உலகானது ஒரு முப்பரிமாண உலகாக இருப்பதினால் தான் நம்மால் அவ்வாறு பயணிக்க முடிகின்றது. இதனை நம்மில் அனைவரும் அறிவர். ஒரு சாதாரண திரைப்படத்திற்கும் 3D திரைப்படத்திற்கும் இடையில் இருக்கின்ற வித்தியாசத்தினை நாம் அனைவரும் அறிவோம் தானே.

ஆனால் இங்கே நாம் கவனிக்க வேண்டியது என்னவென்றால், அந்த முப்பரிமாண வெளியினில் நாம் மட்டுமே இருப்பதில்லை…நம்முடன் வில்லங்கமான வேறொன்றும் இருந்துக் கொண்டே தான் இருக்கின்றது…அதான் நேரம்!!! முப்பரிமாணம் இருக்கின்றது…அதில் நம் விருப்பப்படி நம்மால் பயணிக்க முடிகின்றது. ஆனால் முப்பரிமாணத்துடன் நேரம் என்ற ஏதோ ஒன்று இருக்கின்றது…அதில் நம்மால் பயணிக்க முடிவதில்லை. நினைத்த பொழுதில் கடந்த காலத்திற்கோ அல்லது எதிர் காலத்திற்கோ நம்மால் சென்று வர முடிவதில்லை. எப்பொழுதும் நம்மால் நிகழ்காலம் என்ற ஒன்றில் மட்டுமே வாழ முடிகின்றது. அது ஏன்? காலத்தினில் நம்மால் பயணிக்க முடியாதா? என்ற கேள்விகளை, நேரத்தினை ஒரு பரிமாணமாகக் கொண்டு, அறிவியலானது ஆராய்ந்துக் கொண்டு தான் வருகின்றது.

அறிவியலின் கூற்றுப்படி, ஒரு மனிதன் அவனது ஐம்புலன்களால் எதனை அறிந்து இருக்கின்றானோ, அவற்றைப் பற்றி மட்டும் தான் அவனால்/அவனது மூளையினால் சிந்திக்க முடியும். இல்லாத ஒன்றினைப் பற்றியோ அல்லது அறிந்திராத ஒன்றினைப் பற்றியோ ஒருவனால் ஏதும் அறிந்துக் கொள்ள முடியாது. காரணம் – இல்லாத ஒன்றினையோ அல்லது நிகழ்ந்திராத ஒன்றினையோ எவ்வாறு ஒருவனால் அவனுடைய ஐம்புலன்களைக் கொண்டு அறிந்துக் கொள்ள இயலும்? முடியாது தானே. எனவே நடந்திராத ஒன்றினை ஒருவனால் அறிந்துக் கொள்ளவே முடியாது என்பதே அறிவியலின் கூற்றாக இருக்கின்றது.

இதனை கொஞ்சம் தெளிவாக விளக்குவது நன்றாக இருக்கும் என்றே நான் எண்ணுகின்றேன். இன்று கடலினில் ஒரு காற்றழுத்தத் தாழ்வு மையம் உருவாகி இருக்கின்றது. அதனை அடிப்படையாகக் கொண்டு நாளை மழை இந்த இந்த ஊரினில் பெய்யும் என்பதனை நம்மால் கூற முடியும். அதாவது மழையானது பெய்து இருக்கவில்லை இருந்தும் நாம் அதனை அறிந்து இருக்கின்றோம். இது வேறு கதை. காற்றழுத்தத் தாழ்வு மையம் உருவானால் மழை பொழியும் என்பதனையும் அது எங்கே பெய்யும் என்பதனையும் நாம் நம்முடைய அறிவினில் ஏற்கனவே அறிந்து இருக்கின்றோம். ஆகவே நம்முடைய அறிவினை வைத்து நாம் சரியாக அதனை கணிக்கின்றோம். இது முழுக்க முழுக்க நம் அறிவும் அனுபவமும் சார்ந்தது. இந்த வகையான கணிப்புகளைப் பற்றி நாம் மேலே கூறி இருக்கவில்லை. மாறாக ஐம்புலன்களை வைத்து கணிக்க முடியாத ஒரு நிகழ்வினைப் பற்றியே நாம் கூறுகின்றோம். உதாரணத்திற்கு, சம்பந்தமே இல்லாத ஒருவன், சம்பந்தமே இல்லாத மற்றொருவருக்கு எதிர் காலத்தில் இப்படி நடக்கும் என்று கூறி, அவன் கூறிய படியே அனைத்தும் நடப்பது என்கின்ற ஒன்றினை அறிவியலால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியாது (நான் இங்கே ஜாதகத்தினைப் பற்றிக் கூறவில்லை என்பதனை தாழ்மையுடன் தெரிவித்துக் கொள்ளுகின்றேன். இது ஒரு எடுத்துக்காட்டு அவ்வளவே). காரணம்…அறிவியலின் கூற்றுப்படி,

1) ஐம்புலன்களால் அறிந்திராத ஒருவனை, ஒருவனால் தெரிந்துக் கொண்டிருக்கவே முடியாது.

2) எதிர்காலம் என்பது நிகழாத காலம்…அப்படிப்பட்ட ஒரு காலத்தினில் ஐம்புலன்களால் அறிந்துக் கொள்ள முடியாத ஒன்றினை ஒருவனால் கணிக்கவே முடியாது.

ஆனால் இங்கே தான் அறிவியலுக்கு ஒரு மாபெரும் சிக்கல் காத்திருக்கின்றது. அது என்னவென்றால் மனிதர்களுள் பலர், ஏன் நம்மில் பலரும் கூட சில நிகழ்வுகள் நிகழும் பொழுது அவை ஏற்கனவே நிகழ்ந்ததைப் போன்ற ஒரு உணர்வினை உணர்ந்து இருப்போம்.

அதாவது ஒரு நபருடன் நாம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, திடீரென்று நாம் ஏற்கனவே அதே இடத்தில் அதே நபருடன் அதே மாதிரி…ஏன்..அதே வார்த்தைகளைப் பேசியது போன்ற ஒரு உணர்வினை அடைந்து இருப்போம். சில நேரங்களில் நாம் அடுத்து என்ன பேசப் போகின்றோம் அதற்கு அவர் என்ன பேசுவார் என்பதனைக் கூட நாம் அறிந்து தான் இருப்போம். அதாவது ஏற்கனவே நிகழ்ந்த ஒரு நிகழ்வு மீண்டும் மறுமுறை நிகழ்ந்துக் கொண்டிருப்பதனை போன்றே நாம் உணர்ந்து இருப்போம். ஆனால் அதற்கு முன்னர் நாம் அந்த மனிதரைப் பார்த்தே இருக்க மாட்டோம்…அந்த இடத்திற்கும் சென்று இருக்க மாட்டோம். ஆனால் அந்த நிகழ்வானது நடந்திருக்கின்றது என்பதனைப் போன்ற ஒரு உணர்வு மட்டும் நம்முடைய மனதினில் இருந்து கொண்டே இருக்கும்.

இத்தகைய ஒரு உணர்வினை ஐம்புலன்களால் விளக்க முடியாது. எனவே அறிவியலாலும் இதனைத் தெளிவாக விளக்க முடியாது இருக்கின்றது. ஆனால் விளக்க முடியவில்லை என்ற காரணத்தினால் அவ்வாறு ஒரு உணர்ச்சியானது தோன்றியிருக்க வாய்ப்பே இல்லை என்று கூறுவது சரியான ஒன்றாக இருக்குமா? இப்பதிவினை படிப்பவர்கள் பலருக்கும், ஏன் கிட்டத்தட்ட அனைவருக்கும் அத்தகைய ஒரு அனுபவம் வந்து இருக்கும் என்றே நான் நம்புகின்றேன். அதனை நமக்கு விளக்கத் தெரியாமல் இருக்கலாம்….இருந்தும் அந்த அனுபவத்தினை நாம் உணர்ந்து இருப்போம் தானே…அதனை ஐம்புலன்களைக் கொண்டு எவ்வாறு விளக்குவது?

சரி இருக்கட்டும்…இப்பொழுது நம்மால் அத்தகைய உணர்வினை விளக்க முடிகின்றதா என்றே காணலாம்…அதற்கு நாம் கனவுகளைப் பற்றியே காண வேண்டி இருக்கின்றது. காண்போம்…!!!

தொடரும்…!!!

பி.கு:

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

மரணத்திற்குப் பின்….ஏதேனும் இருக்கின்றதா அல்லது இல்லையா என்றே நாம் கண்டு வருகின்றோம். மரணத்தினைப் பற்றிப் பேசுவது என்பது நிச்சயமாக ஒரு ருசிகர தலைப்பாக இருக்காது தான். மரணத்தினைப் பற்றியே ஒருவன் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான் என்றால் அவனால் வாழவே முடியாது போய் விடும். ஆகையால் தான் அர்த்தமற்றதாக தோன்றும் இந்த வாழ்வினில் மரணத்தினைப் பற்றிய சிந்தனைகளை மறப்பதற்காகவும் வாழ்ந்தாக வேண்டிய நேரத்தினை கவலையின்றி தன் விருப்பம் போல் செலவழித்துக் கொள்வதற்காகவும் மனிதன் பல்விதமான கேளிக்கைகளை தனக்குத் தானே உருவாக்கிக் கொள்கின்றான். சரி இருக்கட்டும்…மனிதனையும் கேளிக்கைகளையும் பற்றி நாம் வேறு பதிவினில் கண்டு கொள்ளலாம்…இப்பொழுது நாம் நம்முடைய தேடலினையே தொடர வேண்டி இருக்கின்றது. மரணத்திற்குப் பின்பு என்ன? என்ற கேள்விக்கு சமயங்கள் கூறுகின்ற விடயங்களையும் அறிவியலானது கூறுகின்ற விடயங்களையுமே நாம் மேலோட்டமாக கண்டு இருக்கின்றோம். அதன் படி,

அனைத்து சமயங்களும், அவை கொண்டுள்ள நம்பிக்கைகளில் மாறுபாடுகள் இருந்தாலும், இறப்பிற்கு பின் வாழ்வென்று ஒன்று இருக்கின்றது என்றும் மரணமானது முடிவல்ல என்றுமே கூறுகின்றன. ஆனால் அறிவியலோ, மரணம் என்ற ஒன்றுடன் ஒருவனுக்கு அனைத்தும் முடிந்து விடுகின்றது என்றே கூறுகின்றது. இவற்றில் நாம் எதனை நம்புவது என்ற கேள்வியே இப்பொழுது நம் முன்னே நின்றுக் கொண்டிருக்கின்றது. அதனைத் தான் நாம் இப்பொழுது காண வேண்டி இருக்கின்றது…முதலில் நாம் அறிவியலில் இருந்தே தொடங்குவோம்.

சென்ற பதிவிலேயே நாம் கண்டு இருக்கின்றோம் அறிவியலானது உயிர் என்ற ஒன்றினையோ அல்லது ஆன்மா என்ற ஒன்றினையோ நிச்சயமாக ஏற்றுக் கொள்ளாது. அதனால் அதனை ஏற்றுக் கொள்ளவும் முடியாது. காரணம் ஐம்புலன்களினால் வருகின்ற அறிவினை வைத்து உயிரினையோ அல்லது ஆன்மாவினையோ அறிவியலால் அறிந்துக் கொள்ள முடியாது. அவ்வாறு தன்னால் அறிந்துக் கொள்ள முடியாத ஒன்றினை அறிவியலால் ஏற்றுக் கொள்ளவும் முடியாது. ஆகையால் அறிவியலால், அதாவது ஐரோப்பிய அறிவியலால் உயிர் என்ற ஒன்றினை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது.

அதன் கூற்றுப்படி,

இந்த உடலானது செல்களால் உருவாகி இருக்கின்றது. நம்முடைய தோல் முதற்கொண்டு இருதயம், மூளை என்று அனைத்து உடல் உறுப்புக்களும் செல்களாலேயே ஆகி இருக்கின்றன. அந்த செல்கள் அனைத்தும் பல்வேறு பணிகளைச் செய்கின்றன. மேலும் இந்த செல்களானவை தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ளக் கூடிய தன்மை வாய்ந்தவை. அதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தினில் பழைய செல்லானது அழிந்து அதற்கு பதிலாக முற்றிலுமாக புதிய ஒரு செல்லானது தோன்றி விடும். அதாவது, 10 வருடங்களுக்கு முன்பு நம்முடைய எலும்புகளில் இருந்த செல்கள் எவையும் இப்பொழுது இருக்காது…அவை அனைத்தும் அழிந்துப் போய் முற்றிலுமாக புதிய செல்களால் நம்முடைய எலும்பானது இப்பொழுது உருப்பெற்று இருக்கின்றது. சுருக்கமாக கூற வேண்டும் என்றால் நம்முடைய எலும்பானது புதிய எலும்பாக மாறி இருக்கின்றது. சரி இருக்கட்டும்…செல்களின் இந்த தன்மையினாலேயே, அதாவது தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ளக் கூடிய தன்மையினாலேயே இந்த உடலானது இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது. ஒரு கட்டத்தில் அச்செல்களால் தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ள முடியாது போய் விடுகின்றது. அச்சூழலில் உடலானது அழிந்து விடுகின்றது. இந்த நிலையே மரணம். இது தான் அறிவியல்.

தன்னுடைய ஐம்புலன்களை வைத்து உடலினை அறிவியல் காணுகின்றது…அதனால் செல்களை காண முடிகின்றது…செல்கள் தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ளுவதனையும் அதனால் காண முடிகின்றது. அவ்வாறு செல்கள் இயங்கிக் கொண்டிருக்கையில் உடலானது இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது என்பதனையும் அது காணுகின்றது. அவ்வாறே எப்பொழுது அந்த செல்களின் இயக்கம் நின்று போய் விடுகின்றதோ அப்பொழுது உடலின் இயக்கமும் நின்று விடுகின்றது என்பதனையும் தனது ஐம்புலன்களின் வழியாக அறிவியல் காணுகின்றது. எனவே தான் அறிந்த அந்த அறிவினைக் கொண்டு செல்களின் இயக்கம் வாழ்க்கை…செல்களின் இயக்கமின்மை மரணம் என்றே அது கூறுகின்றது.

ஆனால் இந்த கூற்றில் பிரச்சனைகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன…ஒரு செல்லானது தன்னைத் தானே புதுப்பித்துக் கொண்டு இயங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது…’புதுப்பித்தல்’ என்ற அந்த செயலின் மூலமாக பழைய செல்லானது அழிந்து கழிவாக வெளியேற புதிய செல்லானது தோற்றம் பெறுகின்றது. இந்நிலையில் எவ்வாறு அந்த ‘புதுப்பிக்கும்’ செயலானது திடீரென்று நின்று போகின்றது? எதனால் ஒரு செல்லின் இயக்கம் தடைபடுகின்றது? இயங்கிக் கொண்டு இருக்கும் ஒன்று திடீரென்று இயங்காமல் போகின்றது…அந்நிலையில், இயங்கிக் கொண்டிருந்த அது எதனால் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது என்றும் திடீரென்று எதனால் அது இயங்காமல் போயிற்று என்றும் விடையினை ஒருவர் தந்தாகத் தான் வேண்டி இருக்கின்றது. ஆனால் இந்த கேள்விக்கு தான் அறிவியலால் எளிதாக விடையினைத் தர முடியாது இருக்கின்றது.

‘வயதாகி விடுவதால் இயக்கம் தடைபடுகின்றது’ என்ற ஒரு பதில் வரத் தான் செய்கின்றது. ஆனால் இதிலும் கேள்விகள் இருக்கத் தான் செய்கின்றன. நம்முடைய செல்கள் தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொண்டிருக்கின்றமையினால் பழைய செல்கள் என்பதே நம்முடைய உடலில் கிடையாது. அந்நிலையில் வயதாகின்றது என்றால் எதற்கு வயதாகின்றது? செல்களுக்கா? அல்லது வேறு ஏதேனும் ஒன்றிற்கா?

சரி…வயதாவதால் தான் செல்களின் இயங்கும் தன்மை குறைந்து மரணம் சம்பவிக்கின்றது என்றே வைத்துக் கொள்வோம்…அந்நிலையில், இளைஞன் ஒருவன் இருதய கோளாறினால் இறந்து விடுகின்றான் என்றால், அவன் இறந்ததற்குப் பின்னர் அவனுக்கு சரியான இருதயம் ஒன்றினையோ அல்லது இருதயத்தின் வேலையினை செய்யக் கூடிய ஒரு பொருளினையோ வைத்தால் அவன் உயிர்த்தெழ வேண்டுமே? ஏனென்றால் அவனது உடல் இன்னும் இளமையாகத் தானே இருக்கின்றது. அந்நிலையில் செல்களும் இயங்கும் தன்மையினைக் கொண்டே தானே இருக்க வேண்டும்? ஆனால் அவ்வாறு நிகழ்வது இல்லையே…தற்சமயம் வரைக்கும் இறந்தவன் இறந்தவனாகத் தானே இருக்கின்றான். இதற்கு என்ன விடை என்றால் அறிவியலிடம் அதற்கான பதில்கள் இன்று வரை கிடையாது. அவர்கள் ஆராய்ச்சிகள் செய்துக் கொண்டே தான் இருக்கின்றார்கள்…ஆனால் இன்று வரை அக்கேள்விகளுக்கு விடைகள் கிடையாது. எதிர் காலத்தில் கிட்டுமா…அதனைப் பொறுத்திருந்து தான் காண வேண்டும். அனைத்தும் மூளையினைச் சார்ந்தே இருக்கின்றது என்பதே அவர்கள் இன்றளவில் தருகின்ற பெருவாரியான பதிலாக இருக்கின்றது. நிற்க.

செல்கள், அது இது என்று கொஞ்சம் பள்ளிக்கூட அறிவியல் வகுப்பினை இப்பதிவு நினைவுப் படுத்தி தான் இருக்கும்…யப்பா…பள்ளிகூடத்துல தான் இத எல்லாம் படிக்கணும்னு இருந்திச்சினா இங்கேயுமா என்கின்ற ஒரு எண்ணமும் எழக் கூடும்…ஆனால் வேறு வழியில்லை...இவற்றைப் பற்றி நாம் சிந்தித்தாகத் தான் வேண்டி இருக்கின்றது. சரி இப்பொழுது நமது உலகினைப் பற்றியே நாம் சிறிது காண வேண்டி இருக்கின்றது...காணலாம்...!!!

தொடரும்…!!!

பி.கு:

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

ஒரு வழியாக தஸ்தோவஸ்கியின் ‘கேலிக்குரிய மனிதனின் கனவு’ என்ற நூலினை மொழிப்பெயர்த்து முடித்தாயிற்று. இப்பொழுது அந்த நூலினை மொழிப்பெயர்த்த காரணத்தினைத் தான் நாம் இப்பொழுது காண வேண்டி இருக்கின்றது. அதற்கு முன்னர் நாம் சில விடயங்களைப் பற்றி பார்க்க வேண்டி இருக்கின்றது…சாதாரண விடயங்கள் தான்…மரணம்…மரணத்திற்குப் பின்…கனவு…என்று நாம் அனைவரும் அறிந்திருக்கும் விடயங்களைப் பற்றியே தான் நாம் சிறிது பார்க்க வேண்டி இருக்கின்றது.

மரணம் என்றால் என்னவென்று நாம் அனைவரும் அறிந்தே தான் இருக்கின்றோம்…நம்முடைய உடலின் இயக்கம் நின்று போய் விடுகின்றது…உடலும் அழிந்து விடுகின்றது…நாம் என்ற ஒரு நபர் இந்த உலகில் இல்லாது போய் விடுகின்றோம்…!!! இதனை அனைவரும் அறிந்தே தான் இருக்கின்றோம்…எனவே இதனைப் பற்றி மேற்கொண்டு நாம் காணப்போவதில்லை…!!!

ஆனால்…மரணத்திற்குப் பின்னர் என்ன? என்ற கேள்வி வரும் பொழுது தான் பலவிதமான எண்ணங்களும் கருத்துக்களும் எழுந்த வண்ணம் இருக்கின்றன. மரணத்திற்குப் பின்னர் ஏதேனும் இருக்கின்றதா அல்லது ஒன்றுமே இல்லையா? என்ற கேள்விக்கு விடையினை பல்வேறு விதமாக பல்வேறு சமயங்களும் வழங்கிக் கொண்டு இருக்கின்றன. அச்சமயங்கள் கூறும் கூற்றுகளில் எந்த கூற்று உண்மையானது என்பதனை அனுபவத்தால் அன்றி நம்மால் தற்போதைக்கு அறிந்துக் கொள்ள முடியாது…எனவே இப்போதைக்கு அச்சமயங்கள் கூறும் கூற்றுகள் சரியானவையா இல்லையா என்ற ஆராய்ச்சியினை விடுத்து, அவை கூறுகின்ற கூற்றுகள் யாவை என்றே நாம் காண வேண்டி இருக்கின்றது.

சமணமும் பௌத்தமும் – மனிதன் இறப்பிற்கு பின்னால் அவன் செய்த பாவ புண்ணியங்களுக்கு ஏற்ப மீண்டும் பிறக்கின்றான். அவன் விலங்காய் பிறக்கலாம்…பறவையாய் பிறக்கலாம்…மனிதனாகவும் பிறக்கலாம். எப்பொழுது அவன் தியானம் செய்து பற்றுகளை நீக்கி முக்தி அடைகின்றானோ அவன் அப்பொழுது மீண்டும் பிறப்பதில்லை. இதுவே சமண பௌத்த கொள்கையாகும். இதற்கு பெயர் பிறவிச் சுழற்சிக் கொள்கை. இங்கே கவனிக்க வேண்டியது என்னவென்றால் மனித பிறவியில் மட்டுமே ஒருவனால் முக்தியினை அடைய முடியும். அதுவும் சமண சமயத்தின் ஒரு பிரிவிலுள்ள நம்பிக்கையின்படி ஒருவன் ஆணாக பிறந்தால் மட்டுமே தான் முக்தி அடைய முடியும். இவை சமணம் மற்றும் பௌத்த சமயங்களின் நம்பிக்கைகள்.

இந்து சமயம் - மரணத்திற்கு பின்பு என்னவாகும் என்பதனைக் குறித்த இந்து மதத்தின் பார்வைகள் ஒவ்வொரு பிரிவுகளுக்கிடையேயும் சிறிது மாறுபட்டு தான் இருக்கின்றது. பல பிரிவுகள் பொதுவாக  பிறவிச் சுழற்சிக் கொள்கையினை ஏற்றுக் கொள்ளுகின்றன. சில பிரிவுகளோ பிறவிச் சுழற்சிக் கொள்கையினை மறுக்கின்றன. ஆனால் பௌத்த சமண சமயங்களில் காணப்படும் பிறவிச் சுழற்சிக் கொள்கைக்கும் இந்து சமயத்தில் காணப்படுகின்ற கொள்கைக்கும் சில வித்தியாசங்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. பௌத்த சமண கொள்கைகளில் இறை நம்பிக்கை கிடையாது…அனைத்தும் மனித முயற்சியிலேயே அடங்கி இருக்கின்றது. ஆனால் இந்து சமய நம்பிக்கைகளிலோ பெரும்பாலும் முக்தி அடைவதற்கு மனித முயற்சி மட்டுமே போதாது, இறைவனின் அருளும் வேண்டும் என்ற நம்பிக்கை அடங்கி இருக்கின்றது. ஆயினும் மனித முயற்சி மட்டுமே போதும் என்றுக் கூறும் பிரிவுகளும் இந்து சமயத்தில் இருக்கத் தான் செய்கின்றன. மேலும் சொர்க்கம் நரகம் ஆகியவற்றினைப் பற்றிய நம்பிக்கைகளும் இந்து சமயத்தில் இருக்கத் தான் செய்கின்றன.

இசுலாம் - இசுலாமின் நம்பிக்கையின்படி மக்கள் இறந்ததற்கு பின்பு தீர்ப்பு நாளுக்காக காத்து இருப்பர். அந்த தீர்ப்பு நாளின் அன்று இறைவன் மக்கள் அவர்கள் செய்த பாவ புண்ணியங்களின் படி அவர்களை சொர்கத்திற்கோ அல்லது நரகத்திற்கோ அனுப்புவார். இச்சமயம் மறுபிறப்பினை ஏற்றுக் கொள்ளாது. மனிதன் இவ்வுலக வாழ்வில் மரித்தாலும் அவன் ஒரு ஆன்மீக நிலையில் உயிர் பெற்றுத் தான் இருப்பான் என்றும் அவன் அந்த இறுதி நாளுக்காக காத்துக் கொண்டிருப்பான் என்பதுமே இசுலாமின் நம்பிக்கையாகும்.

கிருத்துவம் - கிருத்துவமும் மறுபிறப்பினை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. ஆனால் அதனைத் தவிர்த்து மரணத்திற்கு பின்பு என்னவாகும் என்பதனைக் குறித்த கிருத்துவத்தின் பார்வைகள் ஒவ்வொரு பிரிவுகளுக்கிடையேயும் சிறிது மாறுபட்டு தான் இருக்கின்றது. சில பிரிவுகளின் கூற்றின் படி மனிதன் இறந்ததற்கு பின்னர் உடனேயே அவன் செய்த பாவ புண்ணியக் கணக்குகளின் படி சொர்கத்திற்கோ அல்லது நரகத்திற்கோ அனுப்பப்பட்டு விடுகின்றான். சில நம்பிக்கைகளின் படி மனிதன் அவனது மரணத்திற்கு பின்னர் ஒரு இடைப்பட்ட உலகினில் அவனது பாவங்கள் கழியும் வரை இருக்கின்றான்…பின்னர் அவன் சொர்கத்திற்கு தயாராகின்றான். வேறு சில நம்பிக்கைகளின்படி மனிதன் இறந்த உடனேயே சொர்கத்திற்கோ அல்லது நரகத்திற்கோ செல்வதில்லை..மாறாக இறுதியான தீர்ப்பு நாள் அன்றே அவன் செய்த பாவ புண்ணியக் கணக்குகளுக்கு ஏற்ப அவன் சொர்கத்திற்கோ அல்லது நரகத்திற்கோ செல்லுகின்றான். சில கிருத்துவர்கள் நரகம் என்ற ஒன்றையே ஏற்றுக் கொள்வதும் இல்லை. மேலும் சொர்க்கம் மற்றும் நரகம் ஆகியவற்றினைப் பற்றிய சிந்தனைகளிலும் கிருத்துவர்களிடம் மாற்றுக் கருத்துக்கள் இருக்கின்றன. சிலரோ சொர்க்கமும் நரகமும் உண்மையாகவே இருக்கின்ற இடங்கள் என்று கூறுவர்..வேறு சிலரோ சொர்க்கமும் நரகமும் உணர்ச்சி நிலைகள் என்பர்…அதாவது இறைவனுடன் இருப்பது சொர்க்கம்..இறைவனை விட்டு விலகி இருப்பது நரகம் என்றே அவர்கள் கூறுவர்…சரி இருக்கட்டும்…பொதுவாக கூற வேண்டும் என்றால் கிருத்துவம் மறுப்பிறப்பினை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை…மரணத்திற்குப் பின்னர் மனிதன் அவனது செயல்களுக்கு ஏற்ப தீர்ப்பினை எதிர்பார்த்து இருக்கின்றான்.

அறிவியல் (இதுவும் இப்பொழுது ஒரு வகையான சமயம் தான்) – அறிவியல் உயிர் என்ற ஒன்று இருப்பதனையே ஏற்றுக் கொள்ளாது. அதனால் உயிரினை ஏற்றுக் கொள்ளவும் முடியாது. ஏனென்றால் ஐம்புலன்களைக் கொண்டு அதனால் எதனை உணர்ந்து ஆராய்ச்சி செய்ய முடியுமோ அதனை மட்டுமே தான் அறிவியலால் நம்ப முடியும். ஆனால் உயிர் என்ற ஒன்றினையோ அல்லது ஆன்மா என்ற ஒன்றினையோ அதனால் ஐம்புலன்களைக் கொண்டு எவ்வாறு அறிய முடியும். எனவே அதன் பார்வையில், உயிர் என்றும் ஆன்மா என்றும் எதுவும் கிடையாது. செல்கள் தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ளுகின்ற தன்மையினால் ஒருவன் இயங்கிக் கொண்டு இருக்கின்றான். எப்பொழுது அந்த செல்களால் தம்மைத் தாமே புதுப்பித்துக் கொள்ள முடியவில்லையோ அப்பொழுது ஒருவனது இயக்கம் நின்று விடுகின்றது. அந்த தன்மையினையே மரணம் என்று அறிவியல் அழைக்கின்றது. அந்நிலையில் மரணத்திற்கு அப்பால் ஒன்றுமே கிடையாது என்பதே அறிவியலின் பார்வையாகும்.

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் மேற்கண்ட அந்த சமயங்களின் நம்பிக்கைகளை கண்டு இருக்கின்றோம். அதுவே இங்கே நம்முடைய நோக்கத்திற்கு போதுமானதாகவும் இருக்கின்றது. மாறாக, நாம் அந்த ஒவ்வொரு சமய கூற்றுகளை ஆராயத் துவங்கினோம் என்றால், நாம் பல்வேறு தத்துவங்களைப் பற்றியும் அவற்றின் தோற்றங்கள் அவற்றின் விளக்கங்கள் மற்றும் அவை ஏன் ஒன்றுடன் ஒன்று மாறுபட்டு இருக்கின்ற என்பதனைப் பற்றியும் மிகவும் விரிவாக காண வேண்டி வரும். ஆனால் இப்போதைக்கு அவை நமக்குத் தேவை இல்லை (இப்போதைக்கு மட்டுமே அவை தேவை இல்லை…ஆனால் நிச்சயம் அவற்றை நாம் காண வேண்டும்).

சரி…இப்போதைக்கு நாம் கண்டு இருக்கின்ற  விடயங்களை வைத்து இரண்டு பிரிவுகளை உருவாக்கலாம்,

ஒரு பிரிவு – மரணத்திற்கு பின் வாழ்வு இருக்கின்றது என்ற பிரிவு (அறிவியலைத் தவிர்த்து அனைத்து சமயங்களும்)

மற்றொரு பிரிவு – மரணத்திற்கு பின் ஒன்றுமே இல்லை என்ற பிரிவு (அறிவியல்)

இப்பொழுது இந்த வேறுபாட்டினைப் பற்றியே தான் நாம் காண வேண்டி இருக்கின்றது…காண்போம்…கனவு காண்போம்…!!!

தொடரும்….!!!

பி.கு:

மிகவும் மேலோட்டமாகவே நாம் இங்கே கருத்துக்களை கண்டு வந்து கொண்டிருக்கின்றோம். மேலும் குறிப்பாக அறிந்துக் கொள்வதற்கும் சிந்திப்பதற்குமே நாம் இவற்றைக் காணுகின்றோம்…எனவே மாற்றுக் கருத்துக்களும்…கூறியுள்ள விடயங்களில் எவையேனும் தவறென்று உங்களுக்கு தோணிற்று என்றால் அத்தவறினை சுட்டிக் காட்டுதலும் வரவேற்கப்படுகின்றன.

ஆனால் ஒருவன் தன்னைத் தானே ஒழுக்கமாக வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற அந்த கோட்பாடானது விரைவில் வலுவிழக்க ஆரம்பித்தது. ‘ஒன்று அனைத்தும் வேண்டும் அல்லது எதுவும் வேண்டாம்’ என்று கோரக்கூடிய கர்வமுள்ள மனிதர்களும், உடற் சார் சிந்தனைகளுடைய மனிதர்களும் அங்கே தோன்றலாயினர். அனைத்தையும் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவர்கள் தீய காரியங்களைச் செய்யத் துவங்கினர். அவ்வாறு அவர்களால் அச்செயல்களில் வெற்றி பெற இயலவில்லை என்றால் அவர்கள் தற்கொலை செய்துக் கொள்ளத் துவங்கினர். ‘நாம் ஒரு சூன்யமே…’ என்ற கோட்பாட்டினையும், நித்தியமான அமைதிக்காக தன்னைத் தானே ஒன்றுமில்லாது அழித்துக் கொள்வது என்ற கோட்பாட்டினையும் வலியுறுத்தும் சமயங்கள் அங்கே தோன்றலாயின.

அர்த்தமேதும் இல்லாத அந்த செயல்களின் மூலமாக இறுதியில் அம்மக்கள் களைப்படைந்தனர். அவர்களது முகத்தில் துயரும் தோன்றலாயிற்று. அதனைக் கண்ட அம்மக்கள் துயருறுவது அழகானது என்றும் துயரத்தில் தான் சிந்தனையானது அடங்கி இருக்கின்றது என்றும் கூறத் துவங்கினர். அவர்களது பாடல்களில் அவர்கள் துயரத்தினையே பாடினார்கள். நான் அவர்கள் மத்தியிலே அவர்களுக்காக கண்ணீர் சிந்திக் கொண்டே நடந்தேன். அவர்கள் கபடமற்றவர்களாகவும் தூய்மையானவர்களாகவும் முகத்தில் எவ்விதமான துயரும் இல்லாதிருந்த பொழுது நான் அவர்களை நேசித்ததை விட இப்பொழுது நான் அவர்களை மேலும் அதிகமாக தான் நேசிக்கின்றேன். அவர்கள் வசித்திருந்த பூமியானது சொர்கமாக இருந்த பொழுது அதனை நான் எவ்வளவு நேசித்தேனோ அதனை விட அதிகமாக, பாழ்பட்ட அவர்களது இந்த பூமியினை, அதன் மீது துயர் வந்திருக்கும் இந்த ஒரே காரணத்திற்காக, நான் இப்பொழுது நேசிக்கின்றேன்.

அந்தோ…நான் எப்பொழுதும் துயரத்தினையும் வருத்தத்தினையும் நேசித்தே தான் வந்திருக்கின்றேன். ஆனால் அவை என்னுடைய துயரங்களாகவும் வருத்தங்களாகவும் இருந்த பொழுது மட்டுமே நான் அவற்றை நேசித்து இருந்து இருக்கின்றேன். ஆனால் இப்பொழுதோ, அவர்கள் துயரப்படுவதையும் வருத்தப்படுவதையும் கண்டு நான் கண்ணீர் சிந்துகின்றேன். அவர்கள் மீது இரக்கமும் படுகின்றேன். என்னை நானே வெறுத்துக் கொண்டும் கடிந்துக் கொண்டும் வருத்தத்தோடு அவர்களை நோக்கியே நான் எனது கைகளை நீட்டுகின்றேன்.  அவர்களுடைய அனைத்துப் பாடுகளுக்கும் நானே, நான் ஒருவனே தான் காரணம் என்றே நான் அவர்களிடம் கூறினேன். அவர்களுக்கு அந்த சீரழிவினையும் அந்த பொய்யினையும் கொண்டு வந்தவன் நானே என்றே நான் கூறினேன். என்னை ஒரு சிலுவையில் அறையுமாறு நான் அவர்களை கெஞ்சினேன். சிலுவையினை எவ்வாறு செய்வது என்பதையும் நான் அவர்களுக்கு சொல்லித் தந்தேன். என்னை நானே கொலை செய்துக் கொள்ள எனக்கு வலுவில்லை…என்னால் அவ்வாறு செய்ய முடியவுமில்லை.

அவர்களது துயரத்தினை அவர்களிடம் இருந்து நீக்க வேண்டும் என்றே நான் விரும்பினேன். அவர்களுக்காக நான் துயரப்பட வேண்டும் என்றே நான் ஏங்கினேன்…எனது இறுதிச் சொட்டு இரத்தத்தினையும் அந்த துயரத்தினால் சிந்த வேண்டும் என்றே நான் ஏங்கினேன். ஆனால் அவர்கள் என்னைக் கண்டு சிரிக்க மட்டுமே செய்தனர். இறுதியில் நான் ஏதோ ஒரு வகையான ‘புனித முட்டாள்’ என்றே அவர்கள் கருதவும் செய்தனர். அவர்களுக்கு எது சரி என்று படுகின்றதோ அதனையே தான் அவர்கள் பெற்று இருக்கின்றனர் என்றும், அவர்களது நிலையானது வேறு எப்படியும் இருந்திருக்க முடியாது என்றுமே அவர்கள் என்னிடம் உறுதியாக கூறினார்கள். நான் அவர்களுக்கு ஆபத்தினை விளைவிப்பவனாக மாறி வருகின்றேன் என்றும் நான் அமைதியாக இல்லாவிடில் என்னை ஒரு பையித்தியக்கார விடுதியினில் அடைத்து வைக்க வேண்டி இருக்கும் என்றுமே அவர்கள் இறுதியில் கூறினார்கள். அந்நொடியில் என்னுடைய இதயத்தினை பயங்கர சோகமானது தாக்கியது. அதன் விளைவாக எனது இதயமானது உடைந்தது போன்றும் நான் மரணமடையப் போவதனைப் போன்றுமே நான் உணர்ந்தேன். அந்நொடியில்…நான் அக்கனவில் இருந்து விழித்து எழுந்தேன்.

நான் விழித்தெழுந்தப் பொழுது கிட்டத்தட்ட விடிந்திருந்தது. நான் அமர்ந்திருந்த அதே கை நாற்காலியிலேயே நான் நினைவு திரும்பி இருந்தேன். எனக்கு முன்னே இருந்திருந்த அந்த மெழுகுவர்த்தியானது கிட்டத்தட்ட முழுவதுமாய் எரிந்து முடிந்திருந்தது. அந்த கப்பல் தலைவனின் அறையில் இருந்தவர்கள் அனைவரும் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அபூர்வமான ஒரு அமைதி நான் இருந்த அந்த இடத்தில் நிலவிக் கொண்டிருந்தது.

மிகுந்த ஆச்சர்யத்துடன் நான் துள்ளி எழுந்தேன். அந்த மாதிரி அதுவரை என்னுடைய வாழ்வினில் எதுவும் நடந்ததே இல்லை…சின்ன சின்ன விடயங்கள் கூட புதிதாகத் தான் இருந்தன…உதாரணத்திற்கு, என்னுடைய கை நாற்காலியில் நான் அதுவரை உறங்கிப் போனதே கிடையாது. நான் அவ்வாறு நின்று கொண்டு நிதானமாய் அனைத்தையும் நினைவுப் படுத்திக் கொண்டிருக்கும் பொழுது குண்டுகள் நிரப்பப்பட்டு தயாராக இருந்த எனது கைத் துப்பாக்கியானது எனது கண் முன்னே தோன்றியது. ஆனால் அந்த நொடியே அதனை நான் என்னை விட்டு விலக்கித் தள்ளினேன். நான் எனது கைகள் இரண்டையும் உயரே உயர்த்தி நித்தியமான உண்மையினை நோக்கி அழைத்தேன்…இல்லை…சரியாக சொல்லுவதென்றால் நான் அழைக்கவில்லை…மாறாக அழுதேன். ஒரு பரமானந்த நிலை கட்டுக்கடங்காத ஆனந்தம் என்னை முழுமையாக ஒரு உயர்ந்த நிலைக்கு உயர்த்திக் கொண்டிருந்தது. ஆ…வாழ்க்கை…அது தான் எவ்வளவு முக்கியமானது…ஆம்…அத்துடன் போதிப்பதும் தான்…!!! அந்த நொடியே நான் போதிக்கத் துவங்க வேண்டும் என்று முடிவு எடுத்துக் கொண்டேன்…ஆம்…என்னுடைய வாழ்க்கை முழுமையும் நான் போதித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்றே நான் முடிவு செய்துக் கொண்டேன். நான் போதிப்பதற்காக வெளிஉலகினுள் செல்லப் போகின்றேன்…போதிக்க வேண்டும் என்றே நான் விரும்பவும் செய்கின்றேன். எதனை நான் போதிக்கப் போகின்றேன்? உண்மையினை…!!! எனது சொந்தக் கண்களினாலேயே நான் அதனை, அதனது முழுமையான மகிமையிலே கண்டேன். அதனையே நான் போதிக்கப் போகின்றேன்.

அந்த நொடியில் இருந்து நான் போதித்துக் கொண்டே தான் இருக்கின்றேன். உங்களுக்குத் தெரியுமா, இப்பொழுதெல்லாம், யார் என்னைக் கண்டு சிரிக்கின்றார்களோ அவர்களைத் தான் நான் மற்ற அனைவரையும் விட அதிகமாக நேசிக்கின்றேன். ஏன் அவ்வாறு இருக்கின்றேன் என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை…மேலும் அதனை விளக்கவும் எனக்குத் தெரியவில்லை…இருந்தும் அது அவ்வாறே இருந்து விட்டு போகட்டும். நான் இப்பொழுதே குழம்பத் துவங்கி விட்டேன் என்றே அவர்கள் கூறுகின்றார்கள். அதாவது, இப்பொழுதே நான் குழம்பத் துவங்கி விட்டால் பின்னர் நான் எவ்வாறு இருப்பேன் என்றே அவர்கள் கூறுகின்றார்கள். ஆம்…உண்மை தான்…இப்பொழுது நான் சிறிது குழப்பம் அடையத் தான் செய்கின்றேன்…ஒருவேளை பின்னர் அது மோசமாகவும் போகலாம். ஆனால், எவ்வாறு போதிப்பது, எந்தச் செயல்களைக் கொண்டு…எந்த வார்த்தைகளைக் கொண்டு போதிக்க வேண்டும் என்று கண்டுப்பிடிப்பதற்கு முன்னர் நிச்சயமாய் நான் ஒரு சில சமயம் குழப்பமடையத் தான் போகின்றேன். ஏனென்றால் போதிப்பது என்பது எளிதான ஒரு காரியம் அல்ல…அது கடினமான ஒன்றாகும். அது எனக்கு மிகவும் தெளிவாக, ஒரு பகலைப் போன்றே புலப்படுகின்றது.

ஆனால் குழப்பமே அடையாத ஒரு மனிதன் இங்கே எங்கேனும் இருக்கின்றானா? அனைவரும் ஒன்றினை நோக்கியே தான் சென்றுக் கொண்டிருக்கின்றனர். துறவியாக இருந்தாலும் சரி திருடனாக இருந்தாலும் சரி ஒன்றினை நோக்கியே தான் அவர்கள் வெவ்வேறு பாதைகளில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். இது பழமையான ஒரு உண்மையாகும். ஆனால் இங்கே புதிதாக என்ன இருக்கின்றது என்றால் : நான் மிகவும் குழப்படைந்து விட மாட்டேன். ஏனென்றால் நான் உண்மையினை கண்டிருக்கின்றேன். இந்த பூமியில் வாழக் கூடிய தன்மையினை இழக்காமலேயே மக்களால் மகிழ்ச்சியாகவும் அழகாகவும் வாழ முடியும் என்பதனை நான் கண்டறிந்து இருக்கின்றேன். தீமை தான் மனிதர்களின் இயல்பான குணம் என்பதனை என்னால் நிச்சயமாக ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது. அதனை நான் ஏற்றுக் கொள்ளவும் மாட்டேன். எனது இந்த நம்பிக்கையினைக் கண்டு அவர்கள் அனைவரும் என்னை நோக்கி சிரிக்கின்றார்கள். ஆனால் என்னால் எவ்வாறு அதனை நம்பாமல் இருக்க முடியும்…நான் அந்த உண்மையினைக் கண்டேன்…நிச்சயமாக அதனை எனது மனதானது உருவாக்கி இருக்கவில்லை…நான் அதனைக் கண்டேன்…ஆம்…அதனைக் கண்டேன்…அதனது உயிருள்ள பிம்பமானது என்னுடைய ஆன்மா முழுமையையும் நிறைத்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த உண்மையினை அதனது முழுமையான நிறைவுப் பெற்றத் தன்மையிலேயே நான் கண்டேன்..எனவே மக்களால் அந்த நிலையினை அடைய முடியாது என்பதனை நான் நிச்சயமாக ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டேன். நிலைமை இப்படி இருக்க என்னால் எப்படி குழம்பிப் போக முடியும்?

சில நேரங்களில் நான் வழிமாறிப் போகக் கூடும்…அது நிச்சயம்…ஒரு சில சமயம் நான் மற்றவர்களின் கூற்றினைப் பேசிக் கொண்டிருக்கவும் கூடும்…ஆனால் அவை அனைத்தும் நீண்ட காலம் நீடிக்காது. நான் கண்டிருந்த அந்த உண்மையான காட்சியானது எப்பொழுதும் என்னுடன் இருந்துக் கொண்டு, என்னை வழிநடத்திக் கொண்டும் திருத்திக் கொண்டும் இருக்கும். ஆ…நான் வலிமையும் புத்துணர்ச்சியும் நிறைந்து இருக்கின்றேன். ஆயிரமாண்டுகள் ஆனாலும் சரி…நான் என்னுடைய பாதையில் பயணித்துக் கொண்டே தான் இருக்கப் போகின்றேன்.

உங்களுக்குத் தெரியுமா…அவர்கள் அனைவரையும் நான் பாழாக்கி விட்டேன் என்ற விடயத்தினை முதலில் மறைக்க வேண்டும் என்று தான் நான் நினைத்தேன்…ஆனால் அது தவறாகும்…நான் ஏற்கனவே செய்து விட்ட முதல் தவறாகும். ஆனால் அந்த உண்மையானது, நான் பொய் சொல்லுகின்றேன் என்றே என்னிடம் மெதுவாய் கூறியது…பின்னர் அதுவே நான் தவறினை செய்யாத வண்ணம் என்னைப் பாதுகாத்து வழிநடத்திச் சென்றது.

ஆனால்…சொர்கத்தினை எவ்வாறு உருவாக்குவது? அது எனக்குத் தெரியாது. ஏனென்றால் அதனை என்னால் வெறும் வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியவில்லை. என்னுடைய அந்த கனவிற்குப் பின்னர் நான் பெரும்பாலான வார்த்தைகளை, அதாவது முக்கியமான வார்த்தைகளைத் தொலைத்து விட்டேன். சரி…அது அவ்வாறே இருக்கட்டும்…பிரச்சனையில்லை. நான் தொடர்ந்து பயணித்துக் கொண்டே தான் இருப்பேன்…தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டே தான் இருப்பேன்…நான் கண்டவற்றை தெளிவாக விவரிக்க முடியாது போனாலும் கூட நான் நிச்சயமாய் அவற்றை விட்டு விட மாட்டேன்…ஏனென்றால் நான் உண்மையினை எனது சொந்த கண்களினாலேயே கண்டு இருக்கின்றேன்.

ஆனால் இதனை அவர்களால் புரிந்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அது ஒரு கனவு…ஒரு பிரமை..அவ்வளவே என்றே அவர்கள் கூறுகின்றார்கள். அவ்வாறு கூறுவதில் ஏதோ மிகப் பெரிய பொருள் இருப்பதனைப் போன்று அவர்கள் பெருமையும் அடைந்துக் கொள்ளுகின்றார்கள். கனவா?…எது கனவு? நாம் வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கை ஒரு கனவில்லையா?

ஒருவேளை அந்த சொர்க்கமானது இங்கே வராமலே போகக்கூடும் (அதனை என்னால் புரிந்துக் கொள்ள முடிகின்றது), இருந்தாலும் நான் தொடர்ந்து அதனைப் பற்றி போதித்துக் கொண்டே தான் இருப்பேன். ஆ…எவ்வளவு எளிதான ஒரு காரியம் அது…ஒரு நாளில்…ஒரு மணி நேரத்தில்…அனைத்தையும் நம்மால் ஒழுங்குப்படுத்தி விட முடியும். நம்மை நேசிப்பதனைப் போன்றே மற்றவரையும் நேசிப்பதே இங்கே மிகவும்  முக்கியமானதொன்றாக இருக்கின்றது…அதனைத் தவிர வேறொன்றுமே இங்கே தேவை இல்லை. அவ்வாறே நாம் நேசித்தோமே என்றால் எப்படி அனைத்தையும் சரி செய்வது என்பதனை நாம் உடனடியாக அறிந்துக் கொள்ள முடியும். ஆனாலும் இந்த பழைய உண்மையானது, அது திரும்பத்திரும்ப கோடிக்கணக்கான முறை கூறப்பட்டு இருந்தாலும், நம்முடைய வாழ்வின் அடிப்படையாக அமையும் வண்ணம் நம்முடைய மனதினில் வேர் கொள்ளவே இல்லை.

‘வாழ்வினைக் குறித்த விழிப்புணர்வே வாழ்வினை விட முக்கியமானது…மகிழ்ச்சியாக இருப்பது எப்படி என்றிருக்கும் சட்டங்களைக் குறித்த அறிவே, மகிழ்ச்சியாக இருப்பதனை விட முக்கியமானது’ என்றிருக்கும் இந்த கோட்பாடுகளை எதிர்த்தே நாம் போராட வேண்டி இருக்கின்றது. நான் நிச்சயம் போராடுவேன்…ஆ…அனைவரும் இதனையே விரும்பினார்களே என்றால் இங்கே அனைத்தையும் உடனடியாக சரி செய்து விட முடியும்.

மேலும் நான் அந்த சிறுமியினை தேடிக் கண்டுப்பிடித்தேன்…எனது பயணத்தை நான் தொடர்ந்துக் கொண்டே இருப்பேன்…பயணித்துக் கொண்டே இருப்பேன்…!!!

முற்றும்...!!!

முந்தைய பகுதிகள்: 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9

பி.கு:

ஆம்…அவர்களை நான் கெடுத்ததோடு தான் அந்த கனவானது ஒரு முடிவிற்கு வந்தது. அது எவ்வாறு அப்படி நிகழ்ந்திருக்க கூடும் என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆயினும் அவை அனைத்தும் எனக்கு நன்றாக நினைவில் இருக்கின்றன. அக்கனவானது ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளை கடந்து பயணித்துக் கொண்டிருந்தாலும் அதனது முழுமையான வடிவத்தைப் பற்றிய ஒரு எண்ணத்தினை என்னுள் விட்டுத் தான் அது சென்று இருந்தது. அவர்களது வீழ்ச்சிக்கு காரணமாக இருந்தது நான் ஒருவன் தான் என்பதனை மட்டும் நான் அறிந்திருந்தேன். பல்வேறு தேசங்களை தாக்கும் ஒரு பிளேக் கிருமியினைப் போல், முன்னர் ஒரு பாவமும் அறியாதிருந்த அந்த மகிழ்ச்சியான பூமியினை நான் தாக்கி இருந்தேன்.

அவர்கள் பொய் சொல்ல கற்றுக் கொண்டார்கள். அதனை நேசிக்கவும் அவர்கள் தொடங்கினார்கள். பொய்யினது அழகினை அவர்கள் இரசிக்கத் துவங்கினார்கள். ஒருவேளை அது ஒரு விளையாட்டாக ஒரு நகைச்சுவையின் பொருட்டு தோன்றி இருந்து இருக்கலாம். ஆனால் அவ்வாறு தொடங்கிய அந்த பொய்யானது அவர்களது இதயத்தினைத் துளைக்கத் துடங்கியது. அதனை அவர்கள் விரும்பவும் செய்தார்கள். அதனைத் தொடர்ந்து விரைவில் உடற் சார்ந்த சிந்தனைகளும் அங்கே எழும்பப் பெற்றன. அந்தச் சிந்தனைகள் பொறாமையினை விளைவித்தன…பொறாமையோ கொடூரமான செயல்களுக்கு வழி வகுத்தது. ஆ…எனக்கு தெரியவில்லை…எனக்கு நினைவும் இல்லை…ஆனால் விரைவில் அங்கே முதல் முறையாக இரத்தமும் சிந்தப்பட்டது. அதனைக் கண்ட அவர்கள் அச்சமும் அதிர்ச்சியும் அடைந்தார்கள். அதன் விளைவாக அவர்கள் தனித் தனியாக பிரிந்துச் செல்லத் துவங்கினர். அவர்களுள் கூட்டணிகளும் உருவாகத் தொடங்கின, ஆனால் இம்முறை அக்கூட்டணிகளோ அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கு எதிராக இருக்கும்படியே இருந்தன. அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் கடிந்துக் கொள்ளவும் குற்றம் சொல்லவும் தொடங்கினர். முதல் முறையாக அவர்கள் அவமானம் என்ற ஒன்றினை உணர்ந்தார்கள். விரைவில் அவமானம் என்பது ஒரு தன்மையாகவே அங்கே மாறியது.

விரைவில் கௌரவம் என்ற ஒன்றும் அவர்களுக்குள் எழத் துவங்கியது. ஒவ்வொரு கூட்டணியும் தங்களுக்கென்று கொடிகளை உயர்த்த ஆரம்பித்தனர். அவர்கள் விலங்குகளை கொடுமைப்படுத்தத் துவங்கினர். அதனைக் கண்ட விலங்குகள் அவர்களை விட்டு விலகி காட்டுக்குள் சென்று வாழத் துவங்கின. அவைகள் அவர்களுக்கு எதிரிகளாக மாறின. பிரிவினைகளுக்கும் தனிமைப்படுத்தப்படுதலுக்கும் அங்கே போராட்டங்கள் எழத் துவங்கின. தனிப்பட்ட வகையில் ‘நான்’ என்றும் ‘நீ’ என்றும் ஒருவரிடம் இருந்து மற்றவர் பிரிந்து இருப்பதற்காகவும் அவர்கள் போராடத் துவங்கினார்கள். பல்வேறு மொழிகளை அவர்கள் பேசத் துவங்கினர்.

துயர் என்றால் என்னவென்பதை அவர்கள் அறிந்தனர். அதனை அவர்கள் நேசிக்கவும் தொடங்கினர். துயருக்காக அவர்கள் ஏங்கவும் செய்தனர். துயரினாலேயே உண்மையினை அடைய முடியும் என்றும் அவர்கள் எண்ணலாயினர். பின்னர் அவர்களுக்குள் அறிவியல் என்ற ஒன்றும் பிறந்தது. எப்பொழுது அவர்கள் தீமையானவர்கள் ஆனார்களோ அப்பொழுது அவர்கள் ‘சகோதரத்துவம்’, ‘மனிதநேயம்’ என்பனவற்றைப் போன்ற தலைப்புகளை பற்றி பேசவும் அவற்றை அறிந்துக் கொள்ளவும் தொடங்கினர். எப்பொழுது அவர்கள் குற்றவாளிகளானார்களோ அப்பொழுது அவர்கள் சட்டங்களை இயற்றத் துவங்கினர். அவ்வாறு இயற்றப்பட்ட சட்டங்கள் நிலைத்திருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவர்களே அதனைப் பின்பற்றிக் கொண்டு அவற்றைப் பரப்ப ஆரம்பித்தனர்.

அவர்கள் எதனை இழந்திருந்தார்கள் என்பதனை அவர்கள் மறந்துவிட்டு இருந்தார்கள். ஒருகாலத்தில் அவர்கள் பாவமற்றவர்களாக மகிழ்ச்சியாக இருந்து இருந்தார்கள் என்ற ஒன்றையே அவர்கள் நம்புவதற்கு மறுத்தார்கள். அவ்வாறு அவர்கள் அனைவரும் ஒரு காலத்தில் மகிழ்ச்சியாக இருந்தார்கள் என்று கூறியதனைக் கேட்டு அவர்கள் சிரித்தார்கள். அது ஒரு கனவு என்றே அவர்கள் கூறினார்கள். அவர்கள் முன்பிருந்த நிலையினை அவர்களால் கற்பனைக் கூட செய்து பார்க்க முடியவில்லை. இருந்தாலும் ஆச்சர்யவசமாய், எந்த நிலையினை அவர்கள் ஒரு கற்பனைக் கதை என்றுக் கூறி இருந்தார்களோ எதனைக் குறித்து அவர்கள் நம்பிக்கையினை இழந்து இருந்தார்களோ, அந்த நிலைக்காகவே அவர்கள் ஏங்கிக் கொண்டு இருந்தனர். அவர்கள் மீண்டும் மகிழ்ச்சியாகவும் பாவமற்றவர்களாகவும் இருக்க விரும்பினர். குழந்தைகளைப் போன்று அவர்கள் அவர்களது இதயத்தின் விருப்பத்திற்கு கட்டுண்டனர். அதன் விளைவாக அவர்கள் அவர்களுக்கென்று கோவில்களைக் கட்டிக் கொண்டு அவர்களது மனதில் எந்த சிந்தனை இருந்ததோ அதனையே கும்பிட ஆரம்பித்தனர். அந்த சிந்தனையானது, அதாவது அவர்கள் அனைவரும் மகிழ்ச்சியாகவும் பாவமற்றவர்களாகவும் இருக்க முடியும் என்ற அந்த சிந்தனையை நடைமுறை சாத்தியமற்றது என்றும் அடையவே முடியாத ஒன்று என்றும் அவர்கள் கூறினாலும், அவற்றினை அடைவதற்காகவே அவர்கள் கண்ணீரினை சிந்திக் கொண்டும் வணங்கிக் கொண்டும் இருந்தனர். இருந்தும், ஒரு சமயம் அவர்கள் தொலைத்திருந்த அந்த அருமையான வாழ்வினை எவராவது அவர்களுக்கு முன்னே காண்பித்து ‘நீங்கள் மீண்டும் அந்த நிலைக்கு செல்ல விரும்புகின்றீர்களா?’ என்றே கேட்டு இருந்தாரென்றால், அவர்கள் நிச்சயமாக அதனை மறுத்து தான் இருப்பார்கள்.

“நாங்கள் ஏமாற்றுக்காரர்களாகவும் கொடுரமானவர்களாகவும் அநீதி செய்பவர்களாகவும் இருக்கின்றோம் என்றால், அதனை நாங்களும் அறிந்தே தான் இருக்கின்றோம். அதற்காக கண்ணீர் சிந்திக் கொண்டும், எங்களை நாங்களே வருத்திக் கொண்டும் தண்டித்துக் கொண்டும் தான் நாங்கள் இருக்கின்றோம். ஒருவேளை எங்களை நியாயம் தீர்க்கப் போகின்ற அந்த இரக்கமிகுந்த நீதிபதியானவர் (அவரது பெயர் எங்களுக்குத் தெரியாது) தரப் போகின்ற தண்டனைகளை விட நாங்களே எங்களுக்கு அதிகமாக தண்டனைகளை தந்து கொண்டும் இருக்கலாம். ஆனால் எங்களிடம் அறிவியல் இருக்கின்றது. அதனைக் கொண்டே நாங்கள் மீண்டும் உண்மையினை அறிந்துக் கொள்வோம். ஆனால் இப்போதைக்கு, உணர்வுகளை விட அறிவே சிறந்தது என்றும், வாழ்வினை விட வாழ்வினைக் குறித்த உணர்வே உயர்வானது என்றே நாங்கள் ஏற்றுக் கொள்ளுவோம். அறிவியலானது எங்களுக்கு ஞானத்தை தரும்…அந்த ஞானமானது விதிகளை கண்டுப்பிடிக்க உதவும்…மகிழ்ச்சியினைப் பற்றிய அந்த விதிகளைக் குறித்த அறிவே மகிழ்ச்சியினை விட உயர்வானது.” என்றே அவர்கள் என்னுடைய கூற்றுக்கு இப்பொழுது பதில் அளிக்கின்றனர்.

ஆம்…அவர்கள் அவ்வாறு தான் பதில் அளித்தனர். அவ்வாறு பதில் அளித்த பின்னர், அவர்கள் அனைவரும் தன்னைத் தானே மற்ற அனைவரையும் விட மிக அதிகமாக நேசித்துக் கொண்டனர். வேறு எப்படியும் அவர்களால் இருந்தும் இருக்க முடியாது. அவர்கள் தங்களைச் சார்ந்தவர்களைக் குறித்தே மிகவும் பொறாமை அடைந்தபடியினால், மற்றவர்களை மட்டம் தட்டவும் அவமானப்படுத்தவும் மிகவும் கடினமாக முயற்சிகளைச் செய்தனர். அதற்காகவே அவர்களது வாழ்வினை அவர்கள் அர்ப்பணித்துக் கொண்டனர். அதன் விளைவாக அடிமைத்தனம் எழுந்தது. சிலர் மனமார்ந்தே அடிமைகளாக இருக்கவும் முன் வந்தனர். வலு குறைந்தவர்கள் தங்களை விட வலுவானவர்களுக்கு முன்னர் தாமாகவே கட்டுப்பட்டனர். அவர்களை விட வலு குறைந்தவர்களை அடக்கி ஆள வேண்டும் என்பதற்காகவே அவர்கள் அவ்வாறு வலுவானவர்களுக்கு முன்னே கட்டுப்பட்டனர்.

நீதிமான்களும் அவர்களுக்கு மத்தியில் தோன்றினர். அவர்கள் அம்மக்களுக்காக கண்ணீர் சிந்தி, அவர்களது குறைகளைச் சுட்டிக் காட்டி, அவர்களது பெருமையினைப் பற்றியும், ஒற்றுமையாக எப்படி வாழ வேண்டும் என்பதனைப் பற்றியும், எவ்வாறு அவர்கள் வெட்கமின்றி வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள் என்பதனைப் பற்றியும் அவர்களுக்கு எடுத்துக் கூறினர். அவர்களை அம்மக்கள் ஏளனம் செய்தனர். சில நேரம் கல்லாலும் அடித்தனர். புனித இரத்தமானது அவர்களது கோயில் கற்களிலேயே சிந்தப்பட்டது.

மற்றொருபுறமோ, மக்கள் அனைவரையும் ஒன்றிணைப்பதற்காக பல்வேறு வழிகளை கண்டுப்பிடித்த வண்ணமே பலர் தோன்றலாயினர். ஒருவன் தன்னைத்தானே மற்றவர்களை விட அதிகமாக நேசித்துக் கொள்ளுவதனை மாற்றிக் கொள்ளாமலும் அதே நேரத்தில் மற்றவர்களுக்கு எவ்விதமான இடையூறுகளையும் செய்யாமலும் இருப்பதன் மூலமாக மக்கள் அனைவரும் ஒற்றுமையாக வாழக் கூடிய ஒரு சமூகத்தினை உருவாக்க முடியும் என்றே அவர்கள் கூறினர். அவர்களது அந்த எண்ணத்தின் விளைவாகவே பல்வேறு யுத்தங்களும் நிகழப் பெற்றன. அறிவியலும் அதன் விளைவாக வரும் ஞானமும், தன்னைத் தானே ஒருவன் நன்றாக பார்த்துக் கொள்ளுவதும் ஆகிய இவைகளே மக்களை ஒற்றுமையாக ஒன்றுப்பட்டு ஒரு சமூகமாக வாழ நிர்பந்திக்கும் என்றே யுத்தமிட்ட அந்த அனைத்து தரப்பினரும் நம்பவும் செய்தனர். ஆகவே, அத்தகைய ஒரு நிலையினை விரைவாக கொண்டு வருவதற்காக ‘ஞானிகளான’ அவர்கள், அவர்களது அந்த எண்ணத்தைப் புரிந்துக் கொள்ள முடியாத ‘ஞானமற்ற’ மற்ற அனைவரையும், தங்களது வெற்றியினை அவர்கள் தடுத்து விடாமல் இருப்பதற்காக, விரைவில் அழித்து விட வேண்டும் என்றே முயன்றனர்.

தொடரும்…!!!

முந்தைய பகுதிகள்: 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |

பி.கு:

‘The Dreams of a Ridiculous man’ என்ற பியோதர் தஸ்தோவஸ்கியின் நூலின் மொழிபெயர்ப்பு முயற்சியே இது ஆகும்.